... Η νοημοσύνη μας από τον νόμο της αιτιότητας γλιστρά και φεύγει απαρατήρητη, απαλά και αθόρυβα. Προκαταλαμβάνοντας τον Κρόνο/χρόνο τείνει να διαχυθεί αδιαφοροποίητη στο δίκτυ της συγχρονικότητος, χωρίς όμως να παρακωλύει τον νόμο της αιτιότητας στην λειτουργία του.
Θαυμάζοντας βλέπουμε και βλέποντας θαυμάζουμε. Θαύμας, η δύναμη της ψυχής του όντος, και Ίρις, η αενάως νέα κόρη του, προστάτις της καθαρότητας του βλέμματός μας.
... Χωρίς φως δεν υπάρχει όραση. Κατ' αναλογίαν, χωρίς γνώση δεν υπάρχει υψηλή νοημοσύνη. Πώς χωρίς φως/γνώση ο νους/νόηση θα θαυμάσει την, εκτός χωροχρόνου, νοερή αλήθεια της αόρατης πραγματικότητας;
... Ναι, υπάρχει ο Θαύμας, το θαύμα, η ελληνική γλώσσα. Συνδετικός λόγος συνοδεύει συνδέοντας το δημιουργικό έργο του Ζηνός/νού με τον απειροελάχιστο νου των θνητών ανθρώπων. Η μάνα γλώσσα η ελληνική έχει κυοφορήσει, γεννήσει, θηλάσει και ανδρώσει στο απόκρυφο άντρον του χρηστηρίου της Νυκτός εκείνες τις λέξεις οι οποίες εμπεριέχουν έννοιες...
Ο ελληνικός λόγος οριοθετεί με τα ονόματα των θεών των Ελλήνων τους παν-συμπαντικούς νόμους, ορατούς και αόρατους, φυσικούς και νοητούς, άπειρους, απόκρυφους, μυστικούς, καθάριους. Ό,τι ακολουθεί δεν ασπάζεται καμμία θρησκεία. Τα ονόματα των Ελλήνων θεών, η θεολογία μας, είναι η εξόρυξη του χρυσού από τα απύθμενα μεταλλεύματα που μας εκληροδότησε το υπερουράνιο αρχείο της επιστήμης. Εκεί είναι καταγεγραμμένος ο νόμος των ονομάτων.