Σήμερα ὁ ὅρος «μῦθος» ἔχει πιθανόν ἀρνητική σημασία, ὑποδηλώνοντας τήν ἔλλειψη αὐθεντικότητας καί ἀξιοπιστίας. Ὡστόσο δέν πρέπει νά θεωροῦμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πίστευαν ἀκράδαντα στούς μύθους ἤ τούς προβλημάτιζαν ἰδιαίτερα. Κατά πᾶσα πιθανότητα, ὅπως συνέβαινε καί μέ κάθε θρησκεία ἤ μέ προφορικές πηγές, ὁρισμένοι πίστευαν τούς μύθους καί ὁρισμένοι τούς ἀγνοοῦσαν.
Ὁ χαρακτήρας τῶν μύθων ἦταν σίγουρα θρησκευτικός καί ἐκπαιδευτικός, ὅμως εἶχαν ἐπίσης καί ψυχαγωγικό ρόλο. Τό μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι οἱ μῦθοι ἦταν ἐξίσου οἰκεῖοι καί γνωστοί σέ μεγάλο εὖρος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας χάρη στή μεγάλη παρουσία τους στήν τέχνη, εἴτε μέσω τῶν ἀγαλμάτων σέ δημόσια κτήρια εἴτε μέσω σκηνῶν ζωγραφισμένων πάνω σέ ἀγγεῖα.
Ἄν καί δέν ὑπῆρχε εὐρεῖα γνώση γραμμάτων, ἡ διάδοση τῶν μύθων γινόταν στήν ἀρχή προφορικά, πιθανόν ἀπό Μινωίτες καί Μυκηναίους ποιητές ἀπό τόν 18ο αἰώνα π.Χ. καί ἔπειτα. Ἡ κατ’ ἐπανάληψη ἀφήγηση ἑνός μύθου τόν ἔκανε πιό πλούσιο, μέ σκοπό νά ἐνισχύσει τό ἐνδιαφέρον τοῦ κοινοῦ ἤ νά ἐνσωματώσει τοπικά γεγονότα καί προκαταλήψεις. Εἶναι ἐπίσης πιθανό ὅτι ἡ ἀφήγηση τῶν μύθων βασιζόταν σέ συγκεκριμένους κανόνες καί ἔτσι τό κοινό πού γνώριζε τό ἀντικείμενο μπορεῖ νά μήν δεχόταν ἐπί τούτου διασκευές σέ ἕναν γνώριμο μῦθο.