Ζούμε σ’ ένα κόσμο σήμερα, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται σχετίζεται άμεσα με αυτό που ονομάζεται «θέατρο του παραλόγου», σε μια «υποτιθέμενη οργανωμένη κοινωνία», με τις καθημερινές ειδήσεις και τα οπτικο-ακουστικά ερεθίσματα να μας «κακοποιούν», από το πρωί ως την άλλη ημέρα το πρωί, με κύριο μόνιμο θέμα την πολύ βία, την περιθωριοποίηση, τις κοινωνικές διαφορές, τις πολιτισμικές και πολιτιστικές ανισορροπίες και ανισότητες, την οικονομική εξαθλίωση, την αποξένωση και τον περιορισμό, την απουσία υπευθυνότητας, τον ωχαδερφισμό και τον πολύ μα πολύ υπέρμετρο ατομικισμό και αριβισμό, με αποκορύφωση το «σύνδρομο του παρτάκια» και το σύνδρομο «προσέξτε με», που είναι κύριο χαρακτηριστικό στους νάρκισσους και αριβίστες της νέας γενιάς.
Και επειδή στα βάθη της σκέψης του καθενός από εμάς πλέον, δεν υπάρχει χώρος για κελιά δοκησισοφίας ή του «νόμιζα» ή «πάγκοι προσηλυτισμού», αλλά μόνιμη και έντονη επιθυμία να ζήσουμε, να μάθουμε σωστά και να εκφραστούμε ελεύθερα, για μια πραγματικότητα διαφορετική και τελικά... «αποκλίνουσα», μπορούμε κάλλιστα να πούμε επιτέλους ότι, αυτή η κοινωνία πρέπει το συντομότερο ν’ αναπροσαρμοστεί, γιατί απλούστατα αυτή η κοινωνία σήμερα νοσεί…