...Αλλά η περίπτωση του Νίκου Χατζηπαπά είναι διαφορετική. Οι λέξεις του δεν είναι λογοτεχνικά στολίσματα, είναι αυτόνομες ποιητικές οντότητες όπως οι λέξεις του Παπαδιαμάντη, που «κατακρημνίζονται» ακαριαία και κυλούν σαν στρογγυλές πέτρες, ανάμεσα σε ανθρωπόμορφα αιωνόβια μυθικά δέντρα σε μια έρημη, συλλογισμένη ακρογιαλιά, μόλις τις αγγίξεις, για να διαμορφώσουν ένα τοπίο του λόγου θαλασσινό με βαθιές καμπύλες και καμάρες αλλά ομοιόμορφο, συμμετρικό και γνώριμο, βατό στον αναγνώστη. Ή σε επίπεδο εικαστικό, θα μπορούσα ίσως να πω σαν ένα στεριανό τοπίο του ονειρογράφου Ντελβώ, με τις πλανώμενες, ρευστές, εξαϋλωμένες μορφές και τα αγαλματώδη γυμνά σώματα, στις πόλεις του οποίου δεν ισχύουν πια οι αντιθέσεις ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το αληθινό και το μη αληθινό, το ονειρικό και το εγρήγορο. Ένας τόπος πρωτογενούς μνήμης, που αναγεννάται αέναα με τις διαυγείς, διαλάμπουσες εικόνες του, όχι ένα τοπίο πρόσκαιρης και θνησιγενούς ανάμνησης με θαμπές κατοπτρικές εικόνες, που χάνονται πριν ακόμη υπάρξουν, σαν όνειρο που σβήνει την αυγή...

...Αυτήν την ίδια γλώσσα, πλούσια σε μεταφορές, συναντάμε στην εκλεκτή ποίηση των έκπαγλων θαμβωτικών εικόνων του Νίκου Χατζηπαπά: μια κάθετη, αξονική ποίηση δίχως άλλους χαρακτηρισμούς, που βρίσκεται στην καρδιά της μοντέρνας ποίησής μας. Με απώτερο πρόδρομο τον Καρυωτάκη, αλλά χωρίς τον ζόφο της απελπισίας του. Μιας ποίησης που επιτελεί τον προορισμό της άδοντας τον δικό μας ζωτικό μύθο, της εξόδου του ανθρώπου από το σκοτεινό σπήλαιο ενός ζωντανού θανάτου και μιας κακοφορμισμένης Ζωής εν τάφω...

Απόσπασμα του Λέανδρου Πολενάκη από τον πρόλογο για την ποίηση του Νίκου Χατζηπαπά