[…] Το πνεύμα που διαρκώς “ελπίζει” σε κάτι καθίσταται ασταθές, μεταβάλλεται συνεχώς, μεταβαίνοντας στιγμιαία σε μια μεγαλύτερη ή μικρότερη κατάσταση “τελειότητας”, που εύκολα ερμηνεύει ο νους ως συναισθηματική χαρά ή λύπη. Η ελπίδα όμως κρύβει αρκετούς κινδύνους. Αν και ταυτίζεται με ένα προσδοκώμενο συναίσθημα υπαρκτικής χαράς, φοβάμαι πως μας παραπλανά […].
[…] Καταφεύγουμε αναγκαστικά, για την επιβίωσή μας, στη φανατική υπεράσπιση των “αληθινών” εμπειριών μας και στην εθελούσια υποταγή στις αβασάνιστες κρίσεις των “άλλων”, που, μέσω της ρύθμισης του πνεύματός μας, ονομάζουμε αλήθεια, προς εφησυχασμό και πνευματική παρηγορία […].
[…] Η πνευματική “αγένεια” βυθίζει, για αιώνες, τον περιπλανώμενο άνθρωπο σε δεισιδαιμονίες και σε αντίστοιχες σκοτεινές και ανόητες προλήψεις που τον κρατούν δέσμιο του παρελθόντος και των κληροδοτημένων αβασάνιστων αληθειών […].

Το Όνομα της Αλήθειας είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, το οποίο ίσως προϋποθέτει κάποιες βασικές γνώσεις φιλοσοφικών όρων. Παραταύτα, είναι προσιτό και φιλικό στη εκφορά του λόγου, αποφεύγοντας ταυτόχρονα την υπεραπλούστευση, ώστε να βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει σε βάθος σημαντικές αρχές και θεωρίες που διακρίνουν τη φιλοσοφική σκέψη.