Ο Θεός είναι το πρώτο και αυτονόητο κέντρο στο οποίο στοχεύουν τα βέλη των Περσών ποιητών. Συνομιλούν μαζί Του σε τόνο φιλικό, αλλά και διακηρύσσουν με επισημότητα την αφοσίωσή τους στον κόσμο. Το ζητούμενο γι’ αυτούς τους ποιητές δεν είναι η απογυμνωμένη από κάθε αίσθηση ένωση με την αφηρημένη, υπερκόσμια πραγματικότητα του ουράνιου βασιλείου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ποιήματα αμιγώς ερωτικά. Με ποιήματα που εξυμνούν τη φύση και το σώμα. Την όμορφη αιθρία που αποκαλούμε τόσο ζωή όσο και θάνατο. Έτσι, το αληθινό χαμένο κέντρο των ποιημάτων αυτών είναι ο έρωτας, ο έρωτας που μας ενοικεί όλους, πέραν του καλού και του κακού, συντρίβοντας με τις λυρικές του επικλήσεις τις σκοτεινές δυνάμεις της φθαρτότητας.
Ο σουφισμός που θεωρείται ακόμα και σήμερα κατά κάποιον τρόπο η ιερή γλώσσα για τους αι-ρετικούς μουσουλμάνους, έγινε παράδοση, όχι μόνον στον περσικό κόσμο αλλά και στον αραβικό. Μέσα στο έδαφος της Μικράς Ασίας, από το οποίο προέκυψαν τόσοι φιλόσοφοι, αλλά και μετά τη χριστιανική εποχή τόσοι θεολόγοι και τόσοι αιρετικοί, δεν είναι να θαυμάζει κανείς ότι από εκεί προέκυψαν οι σουφικές σέκτες και τα δερβίσικα τάγματα με πολλούς ποιητές και μάλιστα στην περσική γλώσσα. Η διερεύνηση των ανακλάσεων του σουφισμού στον χώρο της ποιητικής τέχνης, βοηθάει στη βαθύτερη κατανόηση της τεράστιας προσφοράς του ελληνισμού, καθώς η ανάδυση της περσικής πνευματικότητας είναι αξεχώριστη από την κληρονομιά του αρχαίου πνεύματος και την παρακαταθήκη των Ελληνοσύρων ορθοδόξων χριστιανών.
Το ανθολόγιο αυτό μεταφέρει στη γλώσσα μας λίγους αλλά εκλεκτούς καρπούς του μυστικού τραγουδιού σημαντικών εκπροσώπων της κλασικής περιόδου της περσικής ποίησης (10ος-14ος αιώνας).