«Ο Όσπρεϋ ντε Φλουνκλ, που ό,τι βλέπει το θέλει δικό του και που εσείς θα τον αποκαλείτε Σερ, και η τριμελής ακολουθία του, διασχίζουν μια κοιλάδα με ρυθμό κουρασμένο, που όμως οι άνδρες του, κι αυτός μαζί, έχουν συμφωνήσει σιωπηρά να τον κάνουν να φαίνεται απλώς χαλαρός. Πίσω του, ο Χάρολντ Τίτε κουβαλάει τα συμπράγκαλα του αφέντη του σ’ έναν καφετή σάκο στην πλάτη του. Έχει γείρει κι έχει στραβώσει ολόκληρος από το βάρος του σάκου που —έτσι το νιώθει— είναι ασήκωτος από τις αμαρτίες που τον έχουν φορτώσει. Μία είναι δηλαδή η αμαρτία, η πιο παλιά απ’ όλες, η ιδιοκτησία, και ο ντε Φλουνκλ αποκόμισε μπόλικη, υποβοηθούμενος από τους υπηρέτες του και την ευνοϊκή συγκυρία της βαθιάς αρρώστιας. Είναι τρεις μέρες τώρα που έχουν βγει στο δρόμο. Χτες ήταν στο Τριμ. Τώρα πηγαίνουν προς το Νόμπερ».

Στο Νόμπερ έχει πέσει πανούκλα. Τους κατοίκους τούς έχουν κλείσει στα σπίτια τους, να πεθάνουν, μόνοι, για το καλό τους. Το τέλος των ημερών είναι εδώ. Όμως ο Όσπρεϋ ντε Φλουνκλ ονειρεύεται τους ερχόμενους αιώνες να ψάλλουν το όνομά του. Το Νόμπερ δεν είναι η κόλαση: είναι ο θάνατος σαν θέατρο και σαν κωμωδία.