«...Καθώς η κλεψύδρα του χρόνου αρχίζει να μετράει αντίστροφα και αρκετοί συνομήλικοι ή και νεότεροι έχουν φύγει από τη ζωή, θέλησα να καταγράψω κάποια περιστατικά και γεγονότα που με σημάδεψαν. Η σκέψη ενός προσωπικού ημερολογίου στριφογύριζε πάντα στο μυαλό μου.
Έτσι λοιπόν, μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα της πανδημίας, αποφάσισα να "δραπετεύσω", καταγράφοντας αναμνήσεις και βιώματα σε ένα οδοιπορικό-ταξίδι ζωής από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα. Ζούσαμε σ' ένα στενό επαρχιακό περιβάλλον, στο Ηράκλειο της Κρήτης, σε μια πόλη που δεν ξεπερνούσε τότε τους 50.000 κατοίκους. Επειδή «κουβαλούσα» ένα ασυνήθιστο ονοματεπώνυμο, ένιωθα από μικρή ηλικία ένα περίεργο συναίσθημα. Πάντα αναρωτιόμουνα το γιατί. Ίσως επειδή η οικογένειά μας είχε αρμενική καταγωγή; Ίσως επειδή δεν ήμασταν ισότιμοι με τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες; Νόμιζα ότι ανήκω σε μια φυλή τσιγγάνων ή κάτι τέτοιο. Δεν είχα βέβαια κανένα θέμα με τη συμπαθή αυτή φυλή, απλώς εκείνα τα χρόνια με ενοχλούσε το θέαμα των πλανόδιων τύπων με τις αλυσοδεμένες αρκούδες και μαϊμούδες που τριγύριζαν στις γειτονιές, βασανίζοντας τα κακότυχα ζώα για να διασκεδάζουμε υποτίθεται, εμείς, οι "θεατές".
Ήξερα ελάχιστα πράγματα γι' αυτήν τη μακρινή πατρίδα, που λεγόταν Αρμενία. Άλλωστε δεν είχα πάει σε αρμενικό σχολείο, για να γνωρίζω την ιστορία της και οι γονείς μου σπάνια μιλούσαν για τη μεγάλη συμφορά που είχε πλήξει τον λαό μας. Όταν μιλούσαμε αρμένικα στον δρόμο, ένιωθα άσχημα· ένιωθα "διαφορετικός", εύθραυστος και δυσκολευόμουν να δεχτώ ότι ανήκω κάπου. Ήθελα να κρυφτώ και γενικά ντρεπόμουν για την αρμενική καταγωγή μου. Ήταν άλλες οι εποχές τότε τη δεκαετία του '50 και του '60, άλλες οι συνθήκες και οι νοοτροπίες που επικρατούσαν.»