Ο Ποσειδώνας, αφούς του έλαχε το νησί Ατλαντίδα, κατοίκησε εκεί τα παιδιά του, που γεννήθηκαν απ' τη θνητή Κλειτώ. Και το βουναλάκι που κατοικούσαν, αφού το ολόγυρά του αδιάβατο κι αζύγωτο, έκανε γύρω του οχυρώματα, τη μία πίσω απ' την άλλη ζώνες στεριάς και θάλασσας, άλλες μικρότερες κι άλλες μεγαλύτερες, και ήταν τόσο στρογγυλές οι ζώνες αυτές, σαν να τις στρογγύλεψε με τόρνο (Κριτίας 113 D Πλάτωνος). Ο Μύθος της Ατλαντίδας έχει εμπνεύσει χιλιάδες συγγραφείς κι έχει θρέψει άλλες τόσες γενιές. Η λάβα και τα κύματα του Ωκεανού έσυραν την παραδεισένια αυτοκρατορία του Ποσειδώνα στον Τάρταρο κι από τότε άρχισε η πιο όμορφη ΜΥΘ-ιστορία του κόσμου. Ο Πλάτωνας όμως δεν είχε σκοπό να γράψει παραμύθια για μικρούς ανθρώπους, αλλά πραγματικές ιστορίες για μεγάλους. Πίσω από τον μύθο κρυπτογράφησε τις πιο απόκρυφες γνώσεις των Μυστηρίων του άστρου του Σείριου. Τα δύο έργα του "Τίμαιος" και "Συμπόσιο -Κριτίας", περιέχουν το μεγαλύτερο μέρος από τα κρυμμένα αρχεία της Ατλαντίδας. Η μυστική Γνώση της Ατλαντίδας, καλά κρυμμένη στη σάρκα του μύθου, αποτελεί και τη δύναμη, που τον εμψυχώνει και τον κάνει να ξαναγεννιέται σαν τον Φοίνικα.