Η συνολική καταγραφή σε ένα έργο της ιστορίας του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού κατά τον 20ό αιώνα, ή, κατ' ακριβολογία, κατά την χρονική περίοδο 1897-2015, είναι ένα εγχείρημα που δεν έχει αναληφθεί μέχρι σήμερα από κανέναν συγγραφέα. Η εξήγηση πρέπει να αποδοθεί στο δυσχερές και κοπιώδες του εγχειρήματος, δεδομένου ότι πρόκειται για μία χρονική περίοδο μεστή σημαντικών γεγονότων, τα οποία καθόρισαν τις εξελίξεις του όπλου, αλλά ορισμένες φορές και ολόκληρου του ελληνικού κράτους, στην σύγχρονη ιστορία του.
Το παρόν πόνημα φιλοδοξεί να καλύψει το υπάρχον κενό, περιλαμβάνοντας στις θεματικές του ενότητες ολόκληρη την ιστορική διαδρομή του Ελληνικού Ναυτικού από τον ατυχή πόλεμο του 1897 μέχρι τις ημέρες μας. Το έργο έχει βασισθεί στην πλουσιότατη βιβλιογραφία που υφίσταται για τα επιμέρους θέματα που πραγματεύεται και η οποία εκτίθεται αναλυτικά στο τελευταίο μέρος του. Αναμφίβολα, την θέση του κορυφαίου ιστοριογράφου του Ελληνικού Ναυτικού για τον 20ό αιώνα καταλαμβάνει ο ναύαρχος Δ. Φωκάς, ο οποίος με δύο μνημειώδεις μονογραφίες του έχει καταπιαστεί αναλυτικά με τις δύο σημαντικότερες περιόδους του όπλου, αλλά και του ελληνικού κράτους, από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα, στις οποίες έκρινα ότι έπρεπε να επικεντρωθεί και μεγάλο μέρος του παρόντος: Τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και τον β' παγκόσμιο πόλεμο (1940-1944). Πλάι στο ναύαρχο Φωκά, στέκονται και άλλοι αξιόλογοι συγγραφείς, όπως ο Ι. Τούμπας, ο Ε. Καββαδίας, ο Κ. Αλεξανδρής, ο Σ. Χαρατσής, ο Κ. Μεταλληνός, ο Μ. Σίμψας, ο Κ. Παΐζης-Παραδέλης και άλλοι, οι οποίοι με περισπούδαστες μονογραφίες τους καλύπτουν σημαντικά γεγονότα και περιόδους του σύγχρονου Ελληνικού Ναυτικού. Όλες οι παραπάνω πηγές έχουν ληφθεί υπόψιν και συνεκτιμηθεί κατά την συγγραφή του παρόντος.
Ένα δίλημμα που με απασχόλησε ήταν το κατά πόσον έπρεπε να εκτεθούν στο παρόν και οι δυσάρεστες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνικού Ναυτικού, οι οποίες συχνά απαλείφονται από άλλους συγγραφείς κατά την εξιστόρηση των εκάστοτε γεγονότων και περιόδων. Έκρινα ορθότερη την πλήρη παράθεσή τους, καθότι ο σεβασμός στην ιστορία απαγορεύει την επιλεκτική παρουσίαση και εξωρραϊσμό της, που τελικά οδηγούν στην παραμόρφωσή της. Άλλωστε, οι προαναφερθείσες δυσάρεστες σελίδες (εσωτερικές αντιπαραθέσεις, στάσεις, λιποψυχίες και διοικητικές αστοχίες σε πολεμικές περιόδους) συνιστούν, στην παρενθετικότητά τους και στον περιορισμένο βαθμό εμφάνισής τους, το απαραίτητο μέτρο σύγκρισης που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο την μεγαλειώδη δράση και την πιστή στις ένδοξες παραδόσεις συμπεριφορά του όπλου.
Πρέπει να ομολογήσω ότι η συγγραφή του παρόντος έργου αποφασίστηκε και ήλθε εις πέρας με κινητήρια δύναμη την ειλικρινή αγάπη μου για το όπλο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και ιδιαίτερα για το σώμα των αξιωματικών του, στο οποίο ανήκε και σταδιοδρόμησε και ο πατέρας μου Γεράσιμος Στεφανάδης. Η αγάπη αυτή πιθανώς να αποτέλεσε την μοναδική, ασυναίσθητη, τροχοπέδη στην προσπάθεια που κατέβαλα για απολύτως αντικειμενική εξιστόρηση των γεγονότων. Το αν τελικά επετεύχθη ο στόχος του παρόντος, που είναι η πιστή, όμως όχι «στεγνή» αλλά με ζωντανό και ελκυστικό τρόπο, καταγραφή της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνικού Ναυτικού, με έμφαση στις πολεμικές περιόδους, θα το κρίνει ο αναγνώστης.