Η πολλαπλή κρίση που βιώνουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδά της ζωής είναι τραυματισμός με βάθος απύθμενο. Μία γάγγραινα υγειονομική, κοινωνικοπολιτική, οικονομική, ενδο-οικογενειακή, ή διαπροσωπική που τρέφεται με τον διχασμό, το μίσος, την άγνοια αλλά και τον πόνο. Γλιστρά στις ραφές των όμορφων κυριακάτικων μας ρούχων, κρύβεται κάτω από τα βαριά μας χαλιά, σαν σκονισμένη σκιά άχρωμη, αόρατη, άοσμη, έτοιμη να ορμήσει πάνω στο λίγο δέρμα κατανόησης, πάνω στην συν επιφάνεια του κοινωνικού και οικογενειακού μας ιστού και να κατακερματίσει κάθε διασύνδεση και δεσμό εμπιστοσύνη του ενός για τον άλλον.
Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να διαμορφώσουμε σημεία αναφοράς στις ανθρώπινες σχέσεις που να μας προσδιορίζουν, να μας οριοθετούν, να μας παρέχουν λίγο οξυγόνο προκειμένου ν' αντισταθούμε στον ιό της μιζέριας και της απομόνωσης που μας καταβροχθίζει τα τελευταία ψίχουλα αισιοδοξίας που μας απομένουν, προκειμένου να μην παρασυρθούμε στους ακατάπαυστους χειμάρρους μένους της άστοχης και άψυχης ψηφιακής πληροφόρησης.