«Το Πέρασμα» είναι ιστορικό βιβλίο που επιχειρεί την καταγραφή της διαδρομής του Ελληνισμού από τους κλασσικούς χρόνους, στην μακρόχρονη δουλεία των δεκαεννέα και πλέον αιώνων και στην Παλιγγενεσία του 1821… μέχρι των ημερών μας. Μια ιστορική προσέγγιση διαφορετική από αυτή που μας έχουν συνηθίσει οι «εθνικοί» ιστορικοί, απαλλαγμένη από μυθοπλασίες, κατορθώματα και προδοσίες, ασχολούμενη με τα ενδιάμεσα που είναι η ουσία της Ιστορίας.
Το βιβλίο περιλαμβάνει επιτομή (περίληψη) της ιστορίας του γνωστού Ελλαδικού χώρου και αναλυτικά της περιοχής του Λυκαίου όρους στις παρυφές της οποίας εμφανίζεται η ιστορική διαδρομή των κατοίκων ενός μικρού ορεινού χωριού, φωλιασμένου στις νοτιοδυτικές απολήξεις του θεϊκού βουνού, αντιπροσωπευτικό δείγμα των ορεινών χωριών της επικράτειας.
Η ορθολογιστική ερμηνεία των ιστορικών πηγών και μαρτυριών, δικαιολογούν την οπισθοδρόμηση, τα δεινά και την στασιμότητα του Ελληνισμού στο διάβα των αιώνων, με κύριο εκφραστή της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης τον Δεσποτισμό, για την εξιδανίκευση του οποίου μεγάλο μερίδιο φέρουν οι κατά καιρούς «εθνικοί» ιστορικοί.
Ο Δεσποτισμός που κυοφορήθηκε στη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή εποχή, άνθισε στον υπόδουλο Ελληνισμό κατά την Οθωμανική υποτέλεια, θέριεψε στην προεπαναστατική και «μεγαλούργησε» στην επαναστατική περίοδο και στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος μέχρι των ημερών μας, με κύριους εκπροσώπους την Εκκλησία και τις μειοψηφικές ολιγαρχίες που διαφεντεύουν τη χώρα και με τις γνωστές μεθόδους κρατούν τον Ελληνικό λαό στο μύθο και το σκοταδισμό.
Και φέρουν ευθύνη οι Έλληνες Ιστορικοί γιατί ωραιοποίησαν, ηρωοποίησαν και αγιοποίησαν το Δεσποτισμό και του όρθωσαν μνημεία δόξας με δάφνινα στεφάνια, κρατώντας τη χώρα και το λαό σε καθεστωτική δουλεία, με διχασμούς και καταστροφικούς εμφύλιους. Και έχουν ευθύνη οι ιστορικοί, γιατί η Ιστορία είναι τα δομικά υλικά που κτίζεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού και ίσως οι σκέψεις που αναρωτιούνται για το παρόν και το μέλλον αυτού του κόσμου.
Τέλος «Το Πέρασμα» είναι η εκπλήρωση του όρκου ενός μικρού φτωχού παιδιού της μεταπολεμικής δεκαετίας του 1950, στο όνομα του πουλαριού του, που τόσο αγαπούσε. Του ορκίστηκε πως όταν μεγαλώσει, θα γράψει μια Ιστορία αληθινή και ανατρεπτική εκείνης του δάσκαλου, του παπά και των καθηγητών του Γυμνασίου της Ανδρίτσαινας που παρεμπιπτόντως το «διαφώτισαν» καθ’ όλη τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας. Την Ιστορία της χώρας του, της περιοχής του και των πενόμενων κατοίκων του μικρού χωριού του προ και μετά της δημιουργίας του, από καταβολής κόσμου μέχρι της εγκατάλειψής του με την εσωτερική μετανάστευση τη δεκαετία του 1970.