«Τα παιδιά γιε μου, πάνω απ’ όλα. Αυτό δεν πρέπει κανένας γονιός να το ξεχνάει.

Ποιος υποστηρίζει ότι ο πατέρας προσπαθεί λιγότερο για τα παιδιά του; Ποιος λέει πως μόνο η μάνα γίνεται θυσία για τα σπλάχνα της; Ξέρεις πόσες κρυφές θυσίες κάνει ένας πατέρας καθημερινά, χωρίς να τον επικροτούν; Πόσες έγνοιες, πόσες σκοτούρες και πόσες ανησυχίες κρύβει μέσα του μέχρι να τα δει να μεγαλώνουν; Ξέρεις πόσες φορές κλαίει κρυφά γι’ αυτά; Ξέρεις πόσες φορές θα υπερβεί τα όρια της αντοχής του για να μην τους λείψει το γέλιο από τα χείλη τους;

Δεν γνωρίζεις ακόμη γιε μου, τι σημαίνει να είσαι πατέρας… Θα το μάθεις με το πέρασμα των χρόνων. Και τότε πρέπει να σηκώσεις ψηλότερα το κεφάλι και να μην υποχρεωθείς να το σκύψεις μπροστά τους για κανέναν λόγο».

Τον έπνιγε η οργή επειδή του στερούσαν το δικαίωμα του πατέρα.

Θα πολεμούσε μέχρις εσχάτων για να απεγκλωβίσει τα παιδιά του από την ψευτιά και το μίσος που έσπειρε ανάμεσα σε εκείνον και σε αυτά το αρρωστημένο μυαλό της μητέρας τους. Θα έδινε μάχες ενάντια στους νόμους, ώστε να γίνει συνοδοιπόρος τους και όχι παρατηρητής της ζωής τους. Θα τα κατάφερνε; Κρατούσε στα χέρια του το όπλο ενάντια σε κάθε δυσκολία, το αντίδοτο του κακού, και αυτό δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά η ανιδιοτελής πατρική αγάπη του.