Η αφηγήτρια, μια δικηγόρος, είναι θύμα σοβαρού ατυχήματος : ένας ηλικιωμένος έχασε τον έλεγχο του οχήματος και της κατέστρεψε τα πόδια. Εγκλωβισμένη μέσα στο σώμα της, δέσμια, παντρεμένη με το αναπηρικό καρότσι και εξαρτημένη από τις βοηθούς της, προσπαθεί να διαχειριστεί όσο καλύτερα γίνεται την καθημερινή και επαγγελματική ζωή της. Προκύπτει όμως η πανδημία, που της στερεί τις συναντήσεις με τους φίλους και τους πελάτες, τις σπάνιες στιγμές ελευθερίας από τις οποίες αντλούσε ευχαρίστηση.
Διπλά φυλακισμένη, δεν της μένει άλλο από τη ζωή της ψυχής. Ένα όνειρο, το οποίο δεν είναι εφιάλτης αλλά αντιθέτως είναι ωραίο, γεμάτο χρώματα, μοιάζει να της δίνει τη λύση. Το σκέφτεται πολύ, βυθίζεται στις αναμνήσεις της και αποφασίζει να δώσει στον εαυτό της εικοσιτέσσερις ώρες για να αποφασίσει ανάμεσα στην οδό της αυτοκτονίας ή στην παραμονή στη ζωή. Kαθεμία από αυτές τις ώρες αφηγείται τις σκέψεις της, τις παιδικές αναμνήσεις που της έρχονται στο νου, τις εφηβικές επιθυμίες, τις προσδοκίες που είχε ως γυναίκα και ως μητέρα.
Η αφήγησή της έχει φαινομενικά χαλαρή δομή, γινόμαστε όμως μάρτυρες των εναλλαγών στη σκέψη μιας γυναίκας πολύ ζωντανής και ταυτόχρονα παγιδευμένης στην ακινησία, μιας γυναίκας που λάτρευε την κίνηση και τα ταξίδια. Μας αποκαλύπτει το πάθος της για την ανάγνωση, την όπερα, αλλά και τις συνταγές μαγειρικής. Όταν ακούει τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο, άλλοτε παθιάζεται και θυμώνει, άλλοτε συγκινείται και ενίοτε χαίρεται με τη ζωή. Από τις συζητήσεις με τη γάτα της και με το αναπηρικό της καρότσι, που έχει αποκτήσει για αυτήν έμψυχη διάσταση, θα βρει τη λύση.