Προσευχή
Δες τούτα τα κοράκια: κατέφθασαν ή αποχωρούν;
Τι απέγινε τούτο το Ανθιβόλιο ψυχής – τούτη η
ψυχή μου κομμάτια, όμοια επιμερισμένα;
Τούτη η εικόνα των λέξεων – της λέξης μου η εικόνα;
Τι είναι εδώ τόσο φωτεινό;
Το απαύγασμα ή η Αυγή;
Και ποιο είναι το Τέλος ή η Αρχή;
Αφήστε με να κλάψω, να γεμίσω τη Γης δάκρυα, να
με συγχωρέσουν οι λέξεις μου που ορθώθηκα.
Να μην με δει η εικόνα μου που στέκω σαν τον Υιό
ή τρέμω σαν τον Πατέρα.
Και, αλήθεια, ο πατέρας μου τι απέγινε;
Μήπως ήμουν εγώ, από πάντοτε;
Μήπως κανείς;
Έρχεσαι ή φεύγεις;
Ακινητείς για την ώρα…
Μα, από τι εξαρτάται η κίνησή σου;
«Απ’ το ρόλο», λες… Θέλεις να είσαι ο Πατέρας.
Άκουσέ με, αδερφέ μου, τούτη η δουλειά δεν είναι
δική σου.
Κι, ύστερα, ο πόνος μας θα φέρει γύρω τον γέλωτα.
Έχουμε μια μάνα να μας αγαπά, με το φως το πρώτο.
Μα στο νύχτωμα μας αφηγείται ένας Ξένος.
Ησύχασε. Θα φτιάξουμε έναν πατέρα-σκιάχτρο.
Και τότε μόνο καλοδεχούμενα σπουργίτια θα μας
αναλογούν.
Μόνο το Καλοδεχούμενο θα μας προϋπαντήσει.
Και η νύχτα θα κλείσει, επιτέλους, τα μάτια…