«Δεν χωρούσαν περαιτέρω αναβολές και το ήξερε. Η πίστωση χρόνου είχε λήξει προ πολλού. Έπρεπε, λοιπόν, πάση θυσία να βρει έναν τρόπο να ξεχρεώσει, όσο κι αν αυτό φάνταζε αδύνατο. Άφησε το ακουστικό κατεβασμένο δίπλα στη συσκευή – να γλύτωνε, τουλάχιστον, για λίγο από τ’ απανωτά τηλεφωνήματα των δανειστών. Η ησυχία απλώθηκε ολόγυρά του βουερή: ένα εύθραυστο όριο ανάμεσα στον εαυτό του και τον κόσμο».

Ένας άνθρωπος που χρωστάει βλέπει τη ζωή του να καταποντίζεται, μαζί με το υπερχρεωμένο κράτος στο οποίο ζει. Ο οφειλέτης αδυνατεί να θυμηθεί από πότε και σε ποιους χρωστάει, καθώς και πού ξόδεψε τα χρήματα που δανείστηκε. Κάποια στιγμή αποφασίζει να διερευνήσει την υπόθεσή του, προκειμένου να μάθει το συνολικό ύψος των οφειλών του, αλλά και αν πράγματι χρωστάει σε όλους όσοι διατείνονται ότι τον έχουν δανείσει. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται σε έναν άχρονο, εφιαλτικό χώρο, που κυριαρχεί και κάνει τα πρόσωπα να μοιάζουν φασματικά, ενώ πραγματεύεται την παράλογη έννοια του χρέους πέρα από το στενό οικονομικό της πλαίσιο.