Άφησε μόνο αυτό το λίγο να μείνει από μένα, έλεγε η Δώρα στον Αντώνη, λίγο πριν φύγει. Για να λες ότι πέρασα κι εγώ από αυτόν εδώ τον κόσμο. Τα παιδιά να μου προσέχεις. Τον Άρη και την Ευτυχία . Θα ανάβω το αγιασμένο ιεροφυλάκιό μου και θα τα βλέπω από εκεί ψηλά κάθε στιγμή. Θα πιάσω ένα δωμάτιο στα αστέρια, θα βάλω τα ίδια καθίσματα του φτωχικού μας σε μια γωνία του ουρανού και με την λατρεία του Θεού, θα βοηθήσω να φύγει η ομίχλη για να μη μείνουν τα ανήλικα παιδιά ούτε στιγμή δίχως φωτισμό. Θα κάνω αφιερώματα από του Θεού μου τον βωμό. Άφησε μόνο αυτό το λίγο να μείνει από μένα. Όταν θα είμαι μόνη μου, εκεί πάνω στο βασίλειό μου, μη φοβάστε ότι θα σας λησμονήσω. Αυτή η αλλαξιά που μου βάλανε, δεν είναι στα μέτρα μου κι όλο με στενεύει. Το σάβανο που θα με σκεπάζει δε θα είναι από θάνατο. Θα παραμερίζω την κουρτίνα του ουρανού να φανεί το φως, ν’ αποφύγω την παρουσία του φύλακα του άλλου κόσμου και να βγω στο ραντεβού με σένα που αγάπησα τόσο πολύ. Να σηκώσεις εκείνη την σκόνη από αυτήν εδώ τη γη και να μην πάρεις το φαρμάκι. Εγώ θα έρθω και πάλι στην πόρτα σας με την βοήθεια του Θεού. Θα πονάει η καρδιά μου, σαν δοκιμάζω να την σπάσω. Δε θα μου έχει μείνει καρδιά να σαρώσω τα κλάματα του Άρη και της Ευτυχίας. Φεύγω και δεν θα έχω πάρει μαζί μου την καρδιά μου. Θα έρθω ξανά στην πόρτα του σπιτιού μας με την βοήθεια του Κυρίου μου και με την λαμπρή Ανάσταση. Θα καθίσω στον καναπέ που είναι για τον Κύριό μου και θα θωρώ την ακατανίκητη δύναμή Του. Θα κοιτάζω από εκεί ψηλά το επί της γης θησαυροφυλάκιό μου. Μαζί με όλους αυτούς που έφυγαν νωρίς κι αγάπησαν πολύ αυτόν εδώ τον κόσμο.