Η ηδονή, η αναμονή της και η ευτυχία της ολοκλήρωσής της αφήνουν το ερωτικό ζευγάρι πάντα ανικανοποίητο. Πάντα κάτι λείπει και αυτό που λείπει δεν βρίσκεται στον κόσμο τούτο, κάτω από το φως του ήλιου. Γι’ αυτό αυτοί οι σκοτεινοί έρωτες περιέχουν μια μορφή αιωνιότητας. Δεν μπορούν να πάψουν να υπάρχουν. (Καίτη Βασιλάκου)

(Για μια ώρα κάναμε έρωτα, χωρίς να μιλάμε. Αυτός παραμιλούσε πότε πότε, «με καίει, με καίει, με καίει…», έλεγε ανάμεσα σε άλλα ασυνάρτητα λόγια. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το παραλήρημά του, με παρέσυρε, ένιωσα ίλιγγο. «Κοίταζέ με», μου έλεγε, «μόνο εμένα κοίταζε, κοίτα μάτια μου».) Γιόα (απόσπασμα)

(«Διώξε την, Κέβιν. Δεν το βλέπεις; Κανείς δεν μπορεί να μπει ανάμεσά μας».
«Ποια να διώξει, εμένα; Γιατί να με διώξει, τι έκανα», μουρμούρισε η Σάρον και ξάπλωσε στον καναπέ. Έκλεισε τα μάτια και βυθίστηκε στο μεθύσι της.
Ο Κέβιν σήκωσε την καρέκλα από κάτω και κάθισε. «Σ’ αγαπώ πολύ, Κέητ», μονολόγησε. «Δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω λιγότερο. Αυτό είναι το λάθος μου».) Κέβιν (απόσπασμα)