Η Βίλη Σωτηροπούλου, μέσα από τη διαδρομή του «Μπέμπη», καταδεικνύει, αναδεικνύει, φωτίζει… σε πρώτη ανάγνωση, τις τραγικές καταστάσεις που συμβαίνουν στις ανθρώπινες ζωές όπως η κακοποίηση της παιδικής ηλικίας στην οικογένεια, σε ιδρύματα φιλοξενίας, στα «για καλό σκοπό» ψέμματα της υιοθεσίας, στον βίαιο (απο)χωρισμό των αδερφών, στην εσωτερική «ρωγμή» που ακολουθεί αυτά τα παιδιά ακόμη και όταν παύουν να είναι παιδιά, μια ρωγμή καλά κρυμμένη στην άγνοια και τον αδιόρατο φόβο.
Όμως η Βίλη Σωτηροπούλου δεν περιορίζεται απλώς σε μία καταγγελτική καταγραφή γεγονότων και καταστάσεων. Ακολουθεί την πορεία του «μπέμπη» στο βάθος της, εκεί που η δική του ρωγμή συναντιέται με το «τραύμα» όλης της ανθρώπινης φύσης. Το τραύμα του παιδιού που πονάει, του φυσικού γονιού που παραμένει καθηλωμένος στην «παιδική» κατάσταση και αδυνατεί να γίνει πραγματικά γονιός, του θετού γονιού που εστιάζει στον φόβο της αλήθειας, του βιαίως αποκομμένου αδερφού που του αφήνει «κληρονομιά» μια μόνιμη ψυχική αναπηρία που καλείται να διαχειριστεί. Στη θεατρική σύμβαση του πρώτου μέρους του έργου, όλα αυτά εκφράζονται με μοναδικά πρωτότυπο τρόπο, καθώς ακούγονται από τα συγκλονιστικά, και μερικές φορές κωμικά, λόγια ενός παιδιού 2,5 ετών.
Στο θεατρικό έργο «Ο Μπέμπης» παρακολουθούμε, με τρόπο ζωντανό, πηγαίο, μέσα από όμορφα «ξαφνιάσματα», το ταξίδι -ωραίο και επώδυνο ταυτόχρονα- προς τη θεραπεία, όταν μέσα από μια μοιραία συνάντηση στο υπόγειο ενός ιδρύματος (αλλά και στα υπόγεια της ψυχής) και μέσα από μια «συστημική αναπαράσταση», το τραύμα φωτίζεται σε όλες τις παραμέτρους του. Και ύστερα, η ίδια η ζωή αναλαμβάνει τις θεραπευτικές αποκαλύψεις της.
«Ο Μπέμπης» είναι ένα ταξίδι στο οποίο θα αναγνωρίσουμε όλοι πολλές δικές μας διαδρομές.