Η «Ονειροθήκη» της Φαίης Αναγνώστου είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της που βλέπει το φως. Η ποιήτρια κοιτάζει μακριά, τη γραμμή του ορίζοντα, και οι αντένες της είναι στραμμένες στην πόλη, εκεί όπου η κοινωνία κινείται.

«Ο λόγος που αναγράφεται
είναι τίμιος και μονολεκτικός,
άρα, ψευδής κι ασύστολος…»
Ο λόγος της δεν φτιασιδώνει ό,τι αγγίζει, «πέθανε ένας Θεός χθες.
Τα μάρμαρα πήραν πίσω όλα τα χρόνια της ξηρασίας».
Η «Ονειροκριτική» της ριζώνει στις πέτρες του Κρητικού τοπίου.
«Δεν σου ζήτησα να διανύσεις τα νησιά μας με τα πόδια».
Ο «Άνθρωπος»
«είδε, λέει, τα πουλιά και ηρέμησε».
Η τριγωνομετρία και τα μαθηματικά φιλοξενούν τους στίχους της, και τα ποιήματα μοιάζουν κάποιες στιγμές με «Απλή σκέψη υποθετικών λόγων», ώσπου ο «Χρονοθάνατος» να θέσει τους δικούς του κανόνες…
«Μπορεί να μη βλέπω σκιές στον τοίχο
όμως τις βλέπω στα χαρτιά».
Παρόλα αυτά «it’s a safe country».
«Ζω σε μία ασφαλής χώρα.
Τα πουλιά εδώ κοιτάζουν τους καθρέφτες
νομίζοντας πως έχουν συντροφιά…».