«Η εξουσία είναι πιο αφροδισιακή από το χρήμα και την ιδιοκτησία. Δεν είναι μόνο η εξουσία πάνω σε κοινωνίες και ομάδες. Είναι η εξουσία πάνω στον δίπλα μας, σ’ αυτόν που θα τύχει να σταθεί στον ίδιο τόπο με εμάς. Τον καθημερινό μας φίλο, τον σύντροφο, τον αγαπημένο. Δεν θέλουμε να τον εκμηδενίσουμε, θέλουμε να τον ελέγχουμε, να γνωρίζουμε τι κάνει και τι σκέπτεται και, αν είναι δυνατόν, να σκέπτεται αυτό που θέλουμε εμείς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από αυτό στον άνθρωπο. Ίσως μόνο το ότι δεν το συνειδητοποιεί και ότι πιστεύει πως δεν έχει την αρρώστια της εξουσίας. Είναι χειρότερη και από την απληστία. […] Τι μένει για να απομείνει; Η ελπίδα. Ακόμα και όταν αυτή τσακίζεται από τα ίδια τα πράγματα, πάλι υπάρχει. Γιατί στο βάθος δεν ελπίζουμε στα πράγματα, ελπίζουμε στην ελπίδα. Όταν κάποιος λέει ότι έχει χάσει την ελπίδα του, τότε στ’ αλήθεια δεν την έχει χάσει. Αν την έχεις, δεν τη χάνεις ποτέ. Πρέπει να γεννηθείς χωρίς αυτή για να μην την έχεις. Βλέπεις ανθρώπους ρημαγμένους από τη μοίρα και δεν κινούνται. Περιμένουν με τα χέρια σταυρωμένα. Γιατί έχουν ελπίδα. Μέγιστη αδράνεια η ελπίδα. […] Δεν ελπίζεις να σωθείς, αλλά να φτάσεις στο σημείο να ελπίζεις. Και πάλι δεν έχεις κάτι να κάνεις, μόνο να αφεθείς στη στοργική της απάτη. Ανάθεμα σε αυτόν που καλλιέργησε την ελπίδα στο άνθρωπο. Με αυτή τον ελέγχει. Με αυτή τον κρατά ακίνητο. Είναι το μέσο για την εξουσία. Είναι πιο αισχρή και από την απληστία. Σίγουρα είναι εφάμιλλη της εξουσίας. Είναι ο τρόπος της».