Ο χρόνος είναι υποκειμενικός και ποτέ πολύς. Ποτέ δεν είναι περισσότερο. Όλοι ζούμε ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Αν κάθε άτομο που συναντήσαμε έγραφε μια ιστορία της ζωής μας, αν κάθε ένα από τα μάτια που μας διασχίζει μέρα με τη μέρα αποφάσιζε το μέλλον μας. Κάθε αντανάκλαση κάθε καθρέφτη στον οποίο μας ελκύουν. Κάθε αποτύπωμα στο κιγκλίδωμα, κάθε ταμίας σε κάθε σούπερ μάρκετ. Αν ο καθένας τους προσπαθούσε να απεικονίσει την εφήμερη παρουσία μας στη ζωή του, θα ήταν η καλύτερη περιγραφή που θα μπορούσαμε να έχουμε για τον εαυτό μας. Σαν κολάζ φτιαγμένο από μικρές αποκοπές.

Και δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από αυτό, αποκόμματα εφημερίδων, χρησιμοποιημένα, χαμένα και άσχημα περιγράμματα. Είμαστε ένα μάτσο μικρά πράγματα που ποτέ δεν σημαίνουν τίποτα εκτός από εκείνους που ξέρουν τα υπόλοιπα. Δεν έχουμε κανένα νόημα, ζούμε πίνοντας πληροφορίες από άλλους, λογοκλοπή με τις σκέψεις και τις θεωρίες των άλλων ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουμε καν, σε έναν κόσμο που δεν έχουμε κατασκευάσει, πατώντας σε ένα έδαφος που δεν θα περπατήσουμε ξανά. Είμαστε εφήμερα, ναι, αλλά κάτι παραμένει.

Υπάρχουν πάντα μερικά από τα κομμάτια που κάποτε μας σχημάτιζαν, διάσπαρτα χωρίς ένα σταθερό τετράγωνο από περισσότερα μυαλά από ό, τι μπορούμε να φανταστούμε.

Ένα ταξίδι προς την ελεύθερη βούληση και προς την εσωτερική σιωπή ανοιχτή, από αγάπη, στο θεϊκό «άγγιγμα».

Τα πράγματα που αγνοούμε είναι στο δρόμο. Εκεί που γεννιέται και πεθαίνει η Ζωή!