Αν η (ιερ)αποστολή είναι η μαρτυρία για έναν Θεό Τριαδικό (δηλαδή για έναν Θεό που είναι -σα να λέμε- μια αιώνια συντροφιά, της οποίας ο τρόπος ύπαρξης είναι η αγάπη) και για τον πονετικό Χριστό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε «θανάτω θάνατον πατήσας», τότε και τα δύο (αφενός η θεολογική διδαχή, και αφετέρου η έμπρακτη σύγκρουση με τις δυνάμεις της κοινωνικής αδικίας) εδράζονται στο έργο του Χριστού και στον τριαδικό τρόπο ύπαρξης.
Πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο μια αδρανής Εκκλησία, αλλά και μια Εκκλησία η οποία δρα αλαζονικά, με τη σιγουριά ότι έχει τάχα εξασφαλισμένη τη συγκατάθεση του Θεού και δεν ανατριχιάζει στην υποψία ότι μπορεί να εκπέσει της χάριτος! Την όποια δραστηριότητα τίποτα δεν τη δικαιώνει αυτομάτως ούτε καν οι κόποι που μπορεί να καταβάλλονται, ούτε καν οι θυσίες που μπορεί να γίνονται, αν όλα αυτά είναι στεγνά από αγάπη, το έσχατο κριτήριο των πάντων, και αλλότρια της ελευθερίας του Πνεύματος, το οποίο «όπου θέλει πνει». Αλλιώς, καραδοκεί για όλους μας ο καυτηριασμός των Φαρισαίων από τον Χριστό, όταν τους αποδοκίμασε επειδή υποβάλλονταν μεν σε πλήθος ταλαιπωριών και θυσιών για να μεταστρέψουν έστω και έναν άνθρωπο στην πίστη του Θεού, αλλά τελικά τον έκαναν να αξίζει την κόλαση δυο φορές περισσότερο απ' ότι οι ίδιοι!