Η άνοδος των σεξουαλικών υποκουλτούρων επανέφερε στο προσκήνιο ερωτήματα σχετιζόμενα με το σώμα και το status του στην κοινωνία της μετανεωτερικότητας. Η προβληματοθεσία του παρόντος δοκιμίου εκκινεί από τη φύση του σώματος για να καταλήξει στην πραγμάτευση της σωματικότητας στον κινηματογράφο (που μετά την δεκαετία του ’70 παρουσιάζει περισσότερο «υλικά» το σώμα, εγκιβωτίζοντας μια «εξουσιαστική» παρά μια «κριτική υψηλότητα»), στα προϊόντα κινηματογραφημένης πορνείας κ.ο.κ. Στοιχειοθετείται έτσι μια θεωρητική προσέγγιση τόσο για το σώμα και τις κινηματογραφικές εκφάνσεις του, όσο και για την ιδέα της πρόσληψης των στοιχείων που αυτό εγκιβωτίζει από εμάς, τους θεατές του.

Με αυτόν τον τρόπο συγκροτείται μια σειρά ερωτηματοθεσιών, οι οποίες σχετίζονται μεζητήματα, όπως το εάν μπορεί να υπάρξει μια «καλλιτεχνική πορνογραφία», ποιο είναι το status του σώματος κατά τη φιλμική εγγραφή και μεταγραφή του στον νεώτερο και σύγχρονο κινηματογράφο (π.χ. στο κίνημα του “cinéma du corps” ή στον κινηματογράφο των Γκασπάρ Νοέ, Λαρς φον Τρίερ, Πιερ Πάολο Παζολίνι κ.ά.) και πώς αυτό προκαλεί θεασιακές απολαύσεις.