Όλοι έχουμε να πούμε κάτι σε αυτούς που δεν είναι πια εδώ... Στη βραχώδη πλαγιά του Όρους της Φάλαινας (Κουτζίρα-γιάμα), στην Ιαπωνία, υπάρχει ένας τεράστιος κήπος, με το όνομα Μπελ Γκάρντια. Στη μέση του κήπου είναι εγκατεστημένος ένας τηλεφωνικός θάλαμος και μέσα σ’ αυτόν ένα τηλέφωνο, χωρίς τηλεφωνική σύνδεση. Το τηλέφωνο αυτό μεταφέρει τις φωνές μέσω του ανέμου. Κάθε χρόνο συρρέουν εκεί χιλιάδες άνθρωποι για να σηκώσουν το ακουστικό και να συνομιλήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους που δεν είναι πια στη γη... Μια μέρα, μέσα σε μια τρομακτική καταιγίδα, καταφθάνει μια γυναίκα. Ονομάζεται Γιούι, είναι τριάντα χρονών και μία ημερομηνία χωρίζει αυτό που ήταν κάποτε από αυτό που είναι τώρα: η 11η Μαρτίου 2011. Εκείνη τη μέρα το τσουνάμι αφάνισε το χωριό της, κατάπιε τη μητέρα και την κόρη της, στερώντας της τη χαρά της ζωής. Μαθαίνοντας τυχαία για την ύπαρξη αυτού του εξωπραγματικού τόπου, η Γιούι πηγαίνει να τον επισκεφθεί και στο Μπελ Γκάρντια γνωρίζει τον Τακέσι, έναν γιατρό που ζει στο Τόκιο και έχει μια τετράχρονη κόρη, βουβή από τη μέρα που πέθανε η μητέρα της. Το Όσα εμπιστευόμαστε στον άνεμο είναι ένα βιβλίο για έναν τόπο αληθινό, πηγή έμπνευσης για μια ιστορία που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς, για όλα τα επίπεδα του πόνου, για τη γλυκιά ελαφρότητα της αγάπης, για την ανάγκη μας να κρατήσουμε μέσα στην καρδιά μας αυτούς που έφυγαν. «Συγκινητική και καθαρτήρια ανατομία του πένθους και των μικρών θαυματουργών στιγμών που μας κάνουν να αρχίζουμε να ζούμε ξανά». Sunday Times «Ένα σπάνιο βιβλίο για τη διατήρηση της ελπίδας όταν όλα τα άλλα έχουν χαθεί. Ένα αριστοτεχνικό χαϊκού της ανθρώπινης ψυχής». Times «Σπαραχτικό, ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα για την αγάπη, την αντιμετώπιση της απώλειας και την ανασυγκρότηση μετά από αυτήν». Daily Mail «Παράξενα όμορφο, αισιόδοξο και αξιομνημόνευτο βιβλίο». Choice, Βιβλίο του μήνα «Ένα μυθιστόρημα συναρπαστικό και μυστηριώδες, φτιαγμένο κυριολεκτικά από άνεμο: φωνές και ιστορίες ξεπηδούν, θαρρείς, σαν ριπές. Για να μας πουν –μέσα στη φύση που ζωντανεύει, επιβλητική και τρομερή– ότι η πραγματικότητα δεν είναι μόνο αυτή που φαίνεται». Paolo di Paolο «Ο τοίχος που χωρίζει τον κόσμο των ζωντανών από τον κόσμο των νεκρών είναι λεπτός, λεπτότατος μερικές φορές. Και η Λάουρα Ιμάι Μεσσίνα φαίνεται να το γνωρίζει πολύ καλά». Romana Petri «Η Λάουρα Ιμάι Μεσσίνα κατορθώνει να μιλήσει για τον πόνο και την αναγέννηση με ευαισθησία και γλυκύτητα». Michela Marzano «Δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου». Christy Lefter