Ο Μένων είναι ένας διάλογος που κατέχει θέση-κλειδί μέσα στο σύνολο του πλατωνικού έργου. Βρίσκεται στο όριο της μετάβασης από την πρώιμη, καθαρώς "σωκρατική" φάση του συγγραφέα, προς τη μεσαία, πιο "ώριμη" περίοδό του, κατά την οποία εκείνος εμφανίζεται να εγκαταλείπει τους περιορισμούς της καθαρά ελεγκτικής μεθοδολογίας, την οποία εφάρμοζε στις συζητήσεις του ο Σωκράτης, και να ξανοίγεται προς τη διατύπωση των δικών του, πρωτότυπων και επαναστατικών θεωριών, οι οποίες έκτοτε θεωρούνται ότι συγκροτούν τον πυρήνα αυτού που αναγνωρίζεται ευρύτερα ως πλατωνική φιλοσοφία. Θεωρίες όπως αυτή την "χωριστών" ιδεατών μορφών ή εκείνη για την αθανασία της ατομικής ψυχής, καθώς και η συνάρτηση τόσο της αρετής όσο και της ορθής πολιτικής δράσης με μια συγκεκριμένη μορφή γνώσης, χωρίς να έχουν ακόμη διαμορφωθεί πλήρως, φαίνονται στον διάλογο αυτόν να βρίσκονται σε φάση αποκρυστάλλωσης και αναγνώρισης της αμοιβαίας διασύνδεσής τους σε ένα ολοκληρωμένο και ολωσδιόλου καινοφανές για την εποχή του θεωρητικό σχήμα. Μας δίνεται έτσι η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την πορεία που οδήγησε έναν μεγάλο φιλόσοφο, όπως ο Πλάτων, από την επίμονη, αλλά ως επί το πλείστον απορητική και φαινομενικά αδιέξοδη διερεύνηση και κριτική απόψεων που κυκλοφορούσαν μεταξύ των συγχρόνων του, στη ριζική και εκ βάθρων αναδιάρθρωση των αντιλήψεων για τον κόσμο και την ανθρώπινη κοινωνία που επικρατούσαν κατά την εποχή του, με συνέπεια την επαναθεμελίωση και επαναξιολόγηση ολόκληρου του συστήματος αξιών πάνω στο οποίο βασίζεται ο ανθρώπινος βίος