Στο παρόν βιβλίο, επιδιώκεται η ανάδειξη της στενής σχέσης ανάμεσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και στην ιδεολογία του ελληνικού εθνικισμού, κατά την επιδίωξη του τελευταίου να επιτύχει την πολυπόθητη εθνική ομοιογένεια.

Ειδικότερα, επιχειρείται η συγκριτική ανάλυση του τρόπου με τον οποίο το ελληνικό κράτος αξιοποίησε το σχολείο για την καλλιέργεια ή/και επιβολή της ελληνικής εθνικής ταυτότητας στους ξενόφωνους πολίτες του, συγκεκριμένα στους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης, στους σλαβόφωνους της Δυτικής Μακεδονίας, στους ρουμανίζοντες Κουτσόβλαχους της Ηπείρου και της Μακεδονίας και στους Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, προκειμένου να τους ενσωματώσει/αφομοιώσει στον εθνικό κορμό. Με αναφορές στο ιστορικό πλαίσιο της περιόδου 1912-1940, μελετώνται οι ιδιαίτερες συνθήκες που επέδρασαν στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής για καθεμιά μειονοτική ομάδα χωριστά, ώστε να φανούν οι ομοιότητες και οι αντιφάσεις της. Επίσης, διερευνάται η σχέση εξάρτησης της εκπαιδευτικής πολιτικής από την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους.