Η ποίηση του Άρη Γεράρδη είναι ποίηση εξωτερίκευσης ενδόμυχων σκέψεων, με αλληγορίες, νοήματα και ανατροπές. Στο βιβλίο περιέχονται ποιήματα και πεζοποιήματα, όπου ο ήρωας ή οι ήρωες αναζητούν ή καταφεύγουν στην απόδραση, πότε απ’ την πραγματικότητα, πότε από τον χρόνο. Ποίηση με λέξεις και εικόνες καθημερινής χρήσης, πολυσχιδή θεματολογία παρμένη κι αυτή από βιώματα καθημερινά, με εννοιολογικές ανατροπές, πολιτικοκοινωνική στίξη και αντίστιξη, με διάχυτη την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό, κι εν τέλει το υποδόριο χιούμορ. Στον «Κύκλο του
Βερολίνου» («Δέκα ποιήματα ημιαντοχής»), η κριτική του σκέψη αναστοχάζεται, από τη ζωή του εκεί, όσα τον έχουν στοιχειώσει και όχι μόνο.
Στο δεύτερο μέρος, «Τα απρόβλεπτα», ο υπερρεαλισμός του ποιητή απογειώνεται με πολυεπίπεδες πρόζες στις οποίες περιδιαβαίνει πρόσωπα και τοπία σε χρόνους ύστερους και πρωθύστερους, αποσυνθέτοντας κι ανασυνθέτοντας τον χρόνο και τον τόπο.
Κι ένα μικρό απόσπασμα: «Όλοι, ακόμα κι οι ποιητές, ανοίγουν τα παράθυρα της ψυχής τους κάποια μεσάνυχτα και τραβούν για τον διπλανὸ γαλαξία να ποτίσουν τις ροδακινιές τους».