Το Kintsugi, που σημαίνει «χρυσή ένωση», είναι μια παλιά ιαπωνική τεχνική που έχει αναχθεί σε τέχνη. Ξεκίνησε από την ανάγκη επιδιόρθωσης σπασμένων πορσελάνινων αντικειμένων. Με τη χρήση χρυσού για τη συγκόλληση των κομματιών, το επισκευα­σμένο αντικείμενο ήταν αισθητικά άψογο και συχνά πιο πολύτιμο από το αρχικό.

Το κιντσούγκι, όμως, είναι κάτι περισσότερο από ένα χειροτέχνημα· είναι μια ποιητική μεταφορά για όσα περνούν οι άνθρωποι όταν η ζωή τους «γίνεται θρύψαλα», όταν βιώνουν μια επώδυνη κρίση ή μια απώλεια και μετά προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να φτιάξουν μια νέα ζωή που, χάρη στη μετουσίωση του πόνου, μπορεί να είναι πιο πλήρης από τη ζωή που έχασαν. Γι’ αυτό είναι τόσο δυνατή η μεταφορά αυτή – επειδή ένα απλό «χειροτέχνημα» μοιάζει να εκπληρώνει ένα αρχέγονο όνειρο των ανθρώπων: Να ωριμάζουν και να δυναμώνουν μέσα από τις πληγές και τις ήττες τους, αντί να σπάνε, και να νιώθουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, αγάπη για τον εαυτό τους, τους άλλους και τη ζωή.

Η συγγραφέας μάς δείχνει πώς μπορούμε να εμπνευστούμε από το κιντσούγκι, ώστε να βγούμε από τις κρίσεις της ζωής μας όχι μόνο αλώβητοι αλλά και πιο δυνατοί, εκτιμώντας τα ψεγάδια μας και δίνοντας σημασία στα ουσιαστικά πράγματα.