Η αφηγήτρια των ιστοριών, στα είκοσι τρία μικρά πεζά της συλλογής, επιστρέφει στις ιστορίες που άκουγε για ξένους και φίλους, για ανθρώπους καθημερινούς, που πάλεψαν με τις συμφορές που τους έτυχαν και συμφιλιώθηκαν με τη θνητότητά τους. Θραυσματικές μνήμες ανθρώπων, ένα μωσαϊκό ατομικών ιστοριών που χάνονται στον χρόνο. Η λησμονημένη ιστορία των απλών ανθρώπων… αυτών που ίσως και να λέγαμε κάποτε μια καλημέρα και μια καληνύχτα.



«Ο ΜΠΕΡΕΣ ΚΡΕΜΕΤΑΙ στη σιδερένια ξεχαρβαλωμένη κρεμάστρα. Τόσο φθαρμένη όσο και ο μπερές. Πολυφορεμένος και πολυκαιρισμένος. Κανείς δεν θυμάται πότε φορέθηκε για πρώτη φορά. Ούτε πότε πρόλαβε να ξεθωριάσουν η κρεμάστρα, οι τοίχοι, οι αναμνήσεις. Κάθε πρωί το ίδιο τελετουργικό. Στις οχτώ το πρωί ο μπερές εγκαταλείπει την κρεμάστρα. Η πόρτα ξεκλειδώνεται. Το σπίτι βυθίζεται στο σκοτάδι. Από κάποιο ραδιόφωνο ακούγεται μουσική˙ μαρτυρά ανθρώπινη παρουσία, αυτή που ξεγελά τους πιθανούς απρόσκλητους επισκέπτες της φαντασίας του...»
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)