Η πορτογαλική ποίηση, εντός της ευρωπαϊκής ποιητικής, βρίσκεται παροιμιακά σε ένα από τα άκρα της ευρωπαϊκής ηπείρου και εξαιτίας αυτού μερικές φορές απομακρύνεται, υπερβολικά ίσως, από τη συνείδηση πολλών αναγνωστών, με εξαίρεση τους γνωστούς "γίγαντες" της πορτογαλικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως ο Λουίς ντε Καμόες, ο Φερνάντο Πεσόα κι ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ζοζέ Σαραμάγκου. Αλλά στην πραγματικότητα η πορτογαλική λογοτεχνία καταδεικνύει τεράστια δύναμη και συνεχή πρόοδο, που ξεκίνησε ιστορικά στη δυτική Ευρώπη με την αραβική παράδοση του γραπτού λόγου και αναπτύχθηκε τους επόμενους αιώνες, διαμέσου του Μεσαίωνα, με την παράδοση των τραγουδιών των τροβαδούρων της Γαλικίας-Πορτογαλίας ή του λεγόμενου κινήματος των τροβαδούρων, κατά το οποίο συλλογές ποιημάτων εκτυπώθηκαν σε ανθολογίες που λέγονταν Cancioneiros (Βιβλία Τραγουδιών), ενώ την ίδια στιγμή η πορτογαλική λογοτεχνία ήδη επιδείκνυε συνύφανση και ανταλλαγή επαφών με άλλα λογοτεχνικά ρεύματα, ειδικά στην περιοχή της σημερινής Ισπανίας, Γαλλίας και Ιταλίας. [...]