Μια φέτα ψωμί με ζάχαρη ήταν το αγαπημένο μας και γρήγορο (όπως θα λέγαμε σήμερα) φαγητό εκείνα τα χρόνια του '50 και του '60, τότε που ήμασταν παιδιά και ζούσαμε στο χωριό μας, την Καστάνιανη.
Δεν ήταν ότι δεν είχαμε να φάμε, τα δύσκολα χρόνια της ανέχειας και της πείνας είχαν περάσει. Απλά, μας άρεσε γευστικά και κυρίως δεν μας δέσμευε να κάτσουμε σπίτι για να τη φάμε.
Τριγυρνούσαμε άνετα έξω στους δρόμους με τη φέτα στο χέρι, την αφήναμε και μισοφάγωτη μέχρι να παίξουμε για λίγο κι ύστερα συνεχίζαμε.
Μας έπαιρνε ώρα μέχρι να την καταβροχθίσουμε, γιατί ήταν μια τεράστια φέτα κομμένη από ψωμί ψημένο στους νταβάδες.
Κι αυτό καλό ήταν γιατί έδινε διάρκεια στην ευχαρίστησή μας.
Το ίδιο γλυκιά μάς φαινόταν και η ζωή μας. Με μια τέτοια γεύση μνήμης έχω ταυτίσει στο υποσυνείδητό μου τα παιδικά μας χρόνια.
Εικόνες από αυτήν τη ζωή, τη ζωή των μικρών κυρίως αλλά και των μεγάλων εκείνης της εποχής, μαζί με ιστορίες του τόπου μας θα διαβάσετε σ' αυτό το βιβλίο.
Κι ελπίζω να σας αφήσει την ίδια γλυκιά, ίσως και γλυκόπικρη, επίγευση.