Γάλλος φιλόσοφος, γόνος εβραίων από τη Λιθουανία (Κάουνας Λιθουανίας, 1906 - Παρίσι, 1995), που το πατρικό του όνομα ήταν Levyne, έγινε γνωστός κυρίως για τις μελέτες του πάνω σε θέματα φαινομενολογίας, οντολογίας, ηθικής καθώς και φιλοσοφίας της θρησκείας (Ταλμούδ). Κυριότερα έργα του: περίοδος 1929-1949, επιδράσεις της φαινομενολογίας του Husserl και του Heidegger: "La Theorie de l'intuition dans la phenomenologie de Husserl", 1930, "Quelques reflexions sur la philosophie de l'hitlerisme", 1934, "De l'evasion", 1935, "De l'Existence a l'existant", 1947, "En decouvrant l'existence avec Husserl et Heidegger", 1949. Περίοδος 1949-1963, έργα σχετικά με τον ιουδαϊσμό: "Totalite et infini, Essai sur l'exteriorite",1961, "Difficile liberte", 1963. Περίοδος 1963-1974, "ακαδημαϊκή περίοδος": "Humanisme de l'autre homme", 1972, "Autrement qu'etre ou au-dela de l'essence", 1974. Περίοδος 1975-1995, μετά την αποχώρηση από το πανεπιστήμιο: "De Dieu qui vient a l'idee (κείμενα 1973-1980)", 1982, "Entre nous: Ecrits sur le penser a l'autre (κείμενα 1951-1988)", 1991, "Les Imprevus de l'histoire (κείμενα 1929 -1992)", 1994, "Alterite et transcendance (κείμενα 1967-1989)", 1995. Ταλμουδικές μελέτες: "Quatre lectures talmudiques (κείμενα 1963-1966)", 1968, "Du sacre au Saint: Cinq nouvelles lectures talmudiques (κείμενα 1969-1975)", 1977, "L'Au-dela du verset" (κείμενα 1969-1980)", 1982, "Nouvelles lectures talmudiques" (κείμενα 1974-1989)", 1996.

Ο Θωμάς Συμεωνίδης γεννήθηκε το 1977 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από την Πολυτεχνική Σχολή του Α.Π.Θ και την Ανωτάτη Εθνική Σχολή Αρχιτεκτονικής στο Παρίσι. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομετρία και την ευρωπαϊκή πολιτική οικονομία στο Λονδίνο. Εκπόνησε στο Ε.Μ.Π μεταπτυχιακή διατριβή με θέμα την αστική εμπειρία στο έργο των Saul Bellow και James Joyce και τη διδακτορική του διατριβή με θέμα την ανάλυση της φιλοσοφικής ερμηνείας που επιχειρεί ο Theodor Adorno στο Τέλος του Παιχνιδιού του Samuel Beckett (Αρμός 2015).