Μετά από ένα συνέδριο για την αγάπη και άλλο ένα για την πίστη, ήταν φυσικό και αναμενόμενο να συνεχίσουμε με την ελπίδα, ολοκληρώνοντας το μεγάλης σημασίας χριστιανικό τρίπτυχο. Η ελπίδα είναι χωρίς αμφιβολία μια ιουδαιοχριστιανική ιδέα, ενώ στην Αρχαία Ελλάδα, όπως γενικώς πιστεύεται, απουσιάζει. Αληθεύει άραγε τούτη η γενική πεποίθηση ή μήπως υπάρχει περιθώριο και για έναν αρχαιοελληνικό λόγο περί ελπίδος; Τα τέσσερα πρώτα κείμενα του τόμου θέτουν και συζητούν αυτό ακριβώς το ερώτημα.
Όλα τα υπόλοιπα προσπαθούν να κατανοήσουν την ελπίδα, είτε για τη μεγάλη εσχατολογική ελπίδα πρόκειται είτε για τη μικρή, καθημερινή ή κοινωνική ελπίδα, να την οριοθετήσουν από άλλες έννοιες, είτε συγγενικές (προσδοκία) είτε αντίθετες (απελπισία, απόγνωση, κατάθλιψη, κυνισμός) είτε ικανές να συνυπάρχουν μαζί της (φόβος), και να συζητήσουν, τέλος, κάθε είδους πολιτικές μεταφράσεις της. Η έκδοση του δέκατου τόμου των Συναντήσεων, ανάμεσα σε ανθρώπους που σκέφτονται τα μεγάλα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης στο πλαίσιο του εκκοσμικευμένου Λόγου και σε εκείνους που τα σκέφτονται στα όρια της πίστης, είναι καλή αφορμή για να αποτιμηθεί συνολικά το εγχείρημα αυτό του Άρτου Ζωής.