Η θρησκεία με όλη της την ποικιλομορφία είναι ένα πανανθρώπινο φαινόμενο. Προκύπτει όμως αυθόρμητα το ερώτημα σε κάθε άνθρωπο: Αυτή η αναζήτηση ενός τελικού προορισμού του ανθρώπου, μιας σωτηρίας από το χάος και τη φθορά έχει κάποιο αληθινό νόημα; Αντιστοιχεί σε κάποια πραγματικότητα ή μήπως είναι μια αυταπάτη που προέρχεται από αυθόρμητες, αλλά εξωπραγματικές επιθυμίες; Είναι η θρησκεία δρόμος ανάπτυξης του ανθρώπου και αληθινή καλλιέργεια; Αντιστοιχεί σε κάτι αυθεντικά ανθρώπινο ή μήπως είναι μια αλλοτρίωση που μειώνει και ακρωτηριάζει την ικανότητά του να ζει με συνείδηση, αγωνιστικότητα και ευθύνη; Συνδυάζεται με τις άλλες ανθρώπινες δυνατότητες όπως η λογική και η ηθική, ή είναι ασυμβίβαστη με αυτές; Εδώ ο συγγραφέας ακολουθεί μια πορεία παρατήρησης και στοχασμού.
Ερευνά τη δίψα του ανθρώπου να βρει ένα τελικό νόημα και προορισμό που να τον ωθεί συνεχώς παραπέρα, πέρα από τα σχετικά πράγματα και τις σχετικές αλήθειες που δεν ξεδιψάνε τη δίψα της καρδιάς του για αλήθεια και νόημα και δικαίωση μπροστά στον πόνο. Στο απόλυτα αληθινό και δίκαιο. Στον Θεό. Δείχνει ότι αυτή η αναζήτηση είναι βαθιά ανθρώπινη και αξιόπιστη. Βρίσκεται στην ίδια γραμμή που διατύπωσε παλαιότερα ο άγιος Αυγουστίνος: «Μας έπλασες για σένα, Κύριε, και η καρδιά μας είναι ανήσυχη ωσότου να αναπαυτεί σε σένα».