Η διαχείριση της πανδημίας, στην Ελλάδα και διεθνώς, αποκαλύπτει το επικίνδυνο κενό μιας αριστερής αντιπολίτευσης μεγάλης εμβέλειας. Το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα συνδέεται αναπόφευκτα με την περίοδο 2015-2019 - με όσα έκανε και δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην υγεία, την οικονομία, την εκπαίδευση, την εργασία, την κοινωνική πολιτική, τις διεθνείς σχέσεις, το προσφυγικό, το περιβάλλον.

Η αποτίμηση αυτή δεν αφορά πρωτίστως στο παρελθόν, ούτε είναι υπόθεση αποκλειστικά των κοινωνικών επιστημόνων. Καθώς η εν εξελίξει πανδημία δεν ήταν ένας "μαύρος κύκνος", εφόσον οι διαβεβαιώσεις του 2018 για την υπέρβαση της κρίσης και την προστασία των εργαζομένων αποδεικνύονται αβάσιμες, ο δρόμος του "μικρότερου κακού" που διανύθηκε δείχνει από πού ήρθαμε και, κυρίως, πού (δεν) πρέπει να ξαναπάμε: τι επιτεύχθηκε και τι παραχωρήθηκε -αν βοήθησε ή αν έβλαψε η συγκεκριμένη "εμπειρία διακυβέρνησης" το ελληνικό και το διεθνές κίνημα. Τελικά, είναι καλό να κυβερνάει η Αριστερά; Και για ποιον;

Γράφουν οι: Λουκία Αργυριάδου, Γιώργος Βελεγράκης, Σίσσυ Βωβού, Γιάννος Γιαννόπουλος, Νίκος Γιαννόπουλος, Ηρώ Διώτη, Θόδωρος Ζδούκος, Ηλίας Ιωακείμογλου, Λευτέρης Καρχιμάκης, Τόνια Κατερίνη, Απόστολος Καψάλης, Γιάννης Κιμπουρόπουλος, Κυριακή Κλοκίτη, Πάνος Κοσμάς, Γιάννης Κουζής, Βαγγέλης Κουμαριανός, Νίκος Κουραχάνης, Χαράλαμπος Κουρουνδής, Χρήστος Λάσκος, Γιάννης Μαυρής, Αλέξης Μπένος, Νάγια Νικολάου, Αντώνης Νταβανέλος, Ντίνος Παντελίδης, Δημοσθένης Παπαδάτος- Αναγνωστόπουλος, Βασίλης Παπαστεργίου, Εύη Πάτκου, Δώρα Σταθοπούλου, Πέτρος Σταύρου, Παναγιώτης Σωτήρης, Σταύρος Τομπάζος, Θόδωρος Φέστας, Αποστόλης Φωτιάδης, Γιώργος Χαρίσης, Δημήτρης Χριστόπουλος.