Μικρή ιστορική αναδρομή στη Γαλλία της δεκαετίας του 1950: To 1954, η Anne Cécile Desclos δημοσιεύει (με το ψευδώνυμο Pauline Réage) την περίφημη σαδομαζοχιστική Ιστορία της Ο. – το βιβλίο εκδίδεται από τον Jean-Jacques Pauvert, προκαλεί σκάνδαλο, επισύρει διώξεις και απαγορεύσεις. Το 1959 κυκλοφορεί παρανόμως η πρώτη έκδοση της εξίσου πασίγνωστης Εμμανουέλας – με συγγραφέα (υποτίθεται τουλάχιστον) επίσης μια γυναίκα, την Emmanuelle Arsan (και πάλι ψευδώνυμο).
Και, ανάμεσα στα δυο αυτά –κλασικά πλέον σήμερα– ερωτογραφήματα, το 1956 οι Éditions de Minuit κυκλοφορούν την Εικόνα (L’Image) του Jean de Berg – ψευδώνυμο πίσω από το οποίο κρύβεται και πάλι μια γυναίκα, η Catherine Robbe-Grillet, σύζυγος (και «σκλάβα») του συγγραφέα Alain Robbe-Grillet, εκ των κυρίων εκπροσώπων του Nouveau Roman… Το βιβλίο απαγορεύεται αμέσως μετά την κυκλοφορία του και όλα τα αντίτυπά του κατάσχονται, αν και ο εκδότης συνεχίζει να το εκδίδει λαθραία.
Τούτο το λιγότερο γνωστό μέλος της άτυπης αυτής «τριλογίας» (διόλου τυχαία, και τα τρία βιβλία θα μεταφερθούν στον κινηματογράφο κατά την «απελευθερωμένη» πια δεκαετία του 1970) μεταφράζεται σήμερα για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Η Εικόνα συνιστά ένα αλληγορικό πορνογραφικό παραμύθι, όπου το βλέμμα παίζει καθοριστικό ρόλο. Αυτό που παρακολουθούμε, μέσα από τις περιπέτειες ενός ερωτικού τριγώνου (μια φωτογράφος, ένα μοντέλο, ένας συγγραφέας…) είναι μια σαδομαζοχιστική ιστορία αγάπης, τα δύσβατα στάδια του έρωτα που οδηγούν στην (όποια) ολοκλήρωσή του, μια απολαυστική όσο και οδυνηρή ερωτική εξομολόγηση και ταυτόχρονα αποπλάνηση – δι’ αντιπροσώπου…
Η Susan Sontag, στο δοκίμιό της «The Pornographic Imagination» (1969), συγκαταλέγει την Εικόνα στα πέντε υποδειγματικά πορνογραφικά έργα τα οποία αίρονται σε άλλο επίπεδο από εκείνο του είδους τους και «[…] ανήκουν στη λογοτεχνία».
Όσο για τη συγγραφέα, την αειθαλή Κατρίν Ρομπ-Γκριγιέ, τη «σύγχρονη μαρκησία ντε Σαντ» όπως την έχουν ονομάσει, καθώς από υποτακτική σκλάβα θα περάσει στη θέση της κυρίαρχης και θα γίνει η πιο διάσημη αφέντρα της Γαλλίας, το περιοδικό Vanity Fair θα σημειώσει, σε άρθρο που της αφιέρωσε το 2014, πως «μπροστά στη ζωή της, οι Πενήντα αποχρώσεις του γκρι μοιάζουν με ταινία του Ντίσνεϋ».