Πριν ανοίξει τη πόρτα να μπει στο σπίτι ο κεραμοποιός, γυρίζει και κοιτάζει τον εμφαντικό, μπροστά στο σπίτι, κήπο. Δίπλα του κεραμοποιού, από μία οι αθωότητες. Από μία, οι αθώες, οι ανάερες. Οι εποχές μέσα στο σπίτι αλλάζουν. Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο. Κάθε βηματισμός και μία εποχή. Ακούγεται μια φωνή. Η φωνή έρχεται από μακριά και άλλοτε από κοντά. Από την ίδια φωνή βγαίνει μια άλλη φωνή. Μετά λίγο ακούγεται και μια τρίτη φωνή της φωνής. Η φωνή μιλάει για κάποιον ωκεανό από πούπουλο. Ελαφρύ σαν πούπουλο. Η φωνή κάνει τον κεραμοποιό να δακρύσει. Το δάκρυ που πέφτει από ψηλά το μάτι του μοιάζει μ' εξ αγχιστείας συγγένεια. Ο κεραμοποιός γεύεται το δάκρυ και το στόμα του γεμίζει νερό με ρίζα. Ρίζα με ιδιαίτερους ελιγμούς. Είναι παντού στο στόμα του η ρίζα αυτού του νερού. Είναι παντού της ρίζας αυτού του νερού οι ιδιαίτεροι ελιγμοί. Ο κεραμοποιός σκουπίζει το δάκρυ από το πρόσωπό του και ανεβαίνει έξω από το σπίτι έναν ανήφορο. Ο ανήφορος είναι λευκός. Καθώς ο κεραμοποιός τον ανεβαίνει, ο ανήφορος τρίζει. Ο κεραμοποιός σκύβει και δοκιμάζει με το δάχτυλό του το λευκό του ανήφορου. Η γεύση αλάτι. Πιο πέρα το πάρκο. Με τη γεύση αλάτι ακόμα στο στόμα ο κεραμοποιός κάθεται στο ταλαιπωρημένο παγκάκι κοντά στο κλιεστό συντριβάνι του πάρκου. Από το στάσιμο νερό του σιντριβανιού, το βλέμμα του πάει ψηλά στον ουρανό. Τον αγγίζει με το βλέμμα του. Κι άλλοι αγγίζουν τον ουρανό με το βλέμμα τους. Είναι πολλοί σε πολλά διαφορετικά μέρη. Ο κεραμοποιός τους ενώνει, τους βάζει σε σειρά. Μια μακριά σειρά ανθρώπων που κοιτάζει ψηλά τον ουρανό. Ο κεραμοποιός εγκαταλείπει το πάρκο, και λίγο παρακάτω του τραβάει την προσοχή το στάσιμο νερό κοιλότητας του εδάφους. Το νερό από πράσινος καθρέφτης που ήταν στο σιντριβάνι, έχει γίνει τώρα καφέ...