Τα Πλωτά Νησιά είναι μία συλλογή από τα πιο σημαντικά γραπτά του Εουτζένιο Μπάρμπα για το θέατρο. Δεν είναι ούτε «θεωρητικά» ούτε «αυτοβιογραφικά» γραπτά. Φιλτραρισμένα μέσα από συγκεκριμένες ιστορικές εμπειρίες, αποτελούν μια μελέτη πάνω στην κοινωνική και προσωπική σημασία του θεάτρου, όταν απελευθερώνεται απ’ τα δεσμά ενός ιδιαίτερου κοινού και της θεατρικής αγοράς.


Ποια είναι η εικόνα του ονειροπόλου;
Κάποιος που φεύγει από τη στεριά και ανοίγεται στο πέλαγος. Αλλά όχι απλώς για να ανακαλύψει ή να φτάσει σε άλλες χώρες. Μερικοί, αν και φαίνεται να απομονώνονται πολύ μακριά στο πέλαγος, επιθυμούν ωστόσο να έχουν κι άλλους κοντά τους. Προσπαθούν να χτίσουν πάνω στο νερό κομμάτια γης. Αυτά είναι τα πλωτά νησιά.
Η κατοχή των πλωτών νησιών δεν μπορεί να μεταβιβαστεί στα παιδιά σου. Μόλις σταματήσεις το χτίσιμο, το έδαφός σου σταματά να υπάρχει. Είναι ένας μικρός ρευστός κήπος που καρποφορεί, αλλά που οι διαστάσεις του και η ίδια του η ύπαρξη εξαρτώνται από τα ρεύματα. Γεννήθηκε από την ανάγκη σου να ριζώσεις. Αλλά σε μια ξεριζωμένη πραγματικότητα.

Το θέατρο είναι χαράμισμα, μια σπατάλη, αλλά είναι και μια κοινωνικά αποδεκτή δραστηριότητα. Είναι φαινομενικά μη παραγωγικό, αλλά δικαιώνει τη συλλογική δουλειά. Μπορεί να προβάλλεις πάνω του τα όνειρά σου και τις έμμονες ιδέες σου, δίνοντας σάρκα και οστά, αγγίζοντας τους άλλους χωρίς να θίγεις επιπόλαια την επιφάνεια της κοινής γλώσσας.
Είναι ένα μέσο να ξεφύγεις από τη λογική των θηριοδαμαστών, να σπάσεις τον κύκλο της μοναξιάς.



Ο Σ Υ Γ Γ Ρ Α Φ Ε Α Σ


Ο Εουτζένιο Μπάρμπα γεννήθηκε το 1930 στη νότια Ιταλία και μετανάστευσε, έφηβος ακόμη, στη Νορβηγία, όπου δούλεψε σαν συγκολλητής μετάλλων και αργότερα σε ένα πετρελαιοφόρο. Από τους ανθρώπους που σημάδεψαν βαθιά την πορεία του σύγχρονου θεάτρου, είναι ίσως ο μόνος που δεν πέρασε από καμία καλλιτεχνική ή φιλολογική μαθητεία μέσα στο «θεατρικό σύστημα». Προσεγγίζει το θέατρο στα 1960, όταν πηγαίνει στη Βαρσοβία στην εκεί θεατρική σχολή. Μετά από λίγους μήνες, εγκαταλείπει τις σπουδές του για να συναντήσει τον Γιέρζι Γκροτόφσκι, που αρχίζει την έρευνά του στο «εργαστήρι» του στην Οπόλ.
Το 1964, και μετά από ένα ταξίδι στις νότιες Ινδίες για να μελετήσει το Κατακάλι, ιδρύει το Θέατρο Οντίν στο Όσλο. Για να επιζήσει η ομάδα αναγκάζεται το 1966 να μεταναστεύσει στο Χόλστεμπρο, μια μικρή πόλη στη βορειοδυτική Δανία όπου ιδρύει το Δια-Σκανδιναβικό Θεατρικό Εργαστήρι.
Έχοντας ξεκινήσει σαν αυτοδίδακτη ομάδα, το Θέατρο Οντίν αναγνωρίζεται μέσα σε λίγα χρόνια σαν μια από τις σπουδαιότερες θεατρικές ομάδες, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και τη δεκαετία του ’70. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει η περίοδος των ταξιδιών που το πάνε μακριά από τις ασφαλείς, αναγνωρίσιμες περιοχές του Θεάτρου, σε απομονωμένα χωριά, σε πυκνοκατοικημένα προάστια των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής και ανάμεσα σε μικρές θεατρικές ομάδες που ζουν την εμπειρία της απόρριψης και της περιθωριοποίησης.


--