Πέντε επιβάτες στο κουπέ ενός τρένου σ’ ένα ταξίδι του χαμού. Και η έκτη επιβάτιδα, η πέτρα του σκανδάλου, το φιτίλι που βάζει φωτιά. Το ανοίκειο συντελείται εκεί μπροστά στα μάτια τους και θα τους σημαδέψει μια ολόκληρη ζωή.

"Το τελευταίο πράγμα που αποτύπωσαν τα μάτια μου σαν στιγμή απολιθωμένη, σαν πίνακας που δεν άλλαξε όλες τις δεκαετίες που πέρασαν, είναι τα πρόσωπά σας πίσω από το κλειστό τζάμι· απαθή, αμέτοχα, αδιάφορα. Ουρλιάζω και δεν ακούω τη φωνή μου. Ούτε κι εσείς. Αλλά εσείς βλέπετε. Κι εγώ βλέπω εσάς να παρακολουθείτε το ανόσιο δράμα που παίζεται πάνω στα στραπατσαρισμένα ηλιοτρόπια. Το σφραγίσατε το τζάμι, αγαπητοί μου τοτινοί συνταξιδιώτες. Το σφράγισε η αδιαφορία σας. "Από τότε ζείτε μ’ αυτή την εικόνα. Τη φέρνατε καμιά φορά στο μυαλό σας; Ή την απωθήσατε; Όμως το ασυνείδητο, κυρίες και κύριοι, δεν έχει χρόνους, ενεστώτα, παρατατικό, μέλλοντα. Έχει μόνο εικόνες. Και ενοχές. Που φυτρώνουν ξανά και ξανά, όσο κι αν τις ξεριζώνουμε. Κάθονται εκεί υπομονετικά και περιμένουν την ώρα τους..."

Οι ζωές των έξι ηρώων χαρτογραφούνται από μοναξιά και έρωτες, από επαγγελματικά αδιέξοδα και οικογενειακά μυστικά. Με ρυθμό που όλο και επιταχύνεται, απογυμνώνονται και οδηγούνται στην τελική δραματική σύγκρουση, όπου το μαχαίρι χώνεται βαθιά κι ο καθένας θα πληρώσει για το μερτικό του στο φταίξιμο.

Ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη σε εποχές ταραγμένες, από τις εκτοπίσεις των Εβραίων και το Άουσβιτς μέχρι τη θαμπή, κουρασμένη Ελλάδα του σήμερα.