Πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό, ακούγεται στις συζητήσεις για τα μουσεία η έκφραση "ψηφιακή επανάσταση", για να σχολιάσει την ολοένα και μεγαλύτερη αξιοποίηση νέων τεχνολογικών εργαλείων στη μουσειακή καθημερινότητα. Και είναι, πράγματι, γεγονός ότι τα μουσεία εδώ και μερικές δεκαετίες έχουν απόλυτη ανάγκη επαναστατικών αλλαγών, προκειμένου να επανεπιβεβαιώσουν τη σκοπιμότητα της ύπαρξής τους. Το ερώτημα, όμως, είναι αν μπορούμε να στηρίξουμε τις αλλαγές που έχουμε ανάγκη, αλλάζοντας απλώς τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούμε για να αρθρώσουμε τον εκθεσιακό μας λόγο. Αν, δηλαδή, αντικαθιστώντας το οπλισμένο σκυρόδεμα με bits & bytes μπορούμε να χτίσουμε μουσεία που έχουν οριστικά απαλλαγεί από τη σκόνη της νεωτερικότητας. Μουσεία που αντί να λειτουργούν ως καλλωπισμένα αποθετήρια εθνικών αναμνήσεων, είναι δυνατόν να μας συμπαρασύρουν στην αναζήτηση του νοήματος των στιγμών που διανύουμε, μετεωριζόμενοι σε μια πραγματικότητα που μοιάζει για πολλούς και διάφορους λόγους όλο και περισσότερο εικονική.