Αὐτὸ τὸ δικαίωμα στὴν ἔκλαμψη ἀναδεικνύουν τὰ ποιήματα τῆς νέας συλλογῆς τοῦ Γιώργου Κοζὶα. Σαράντα ἐννιὰ ποιήματα τὸ corpus τοῦ Πολεμώντας ὑπὸ σκιάν..., ὑμνοῦν καὶ παρωδοῦν τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀλλὰ καὶ τὴν ἱερὴ κενότητα τῆς ὕπαρξης.
Στίχοι μοναχικοί, ἀρρενωποί, ἡρωικοὶ καὶ πένθιμοι φτερουγίζουν κατακορύφως, ἀναζητώντας τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν τόλμη τῆς ἐλευθερίας τοῦ Κάλβου, τὴν ἐξεγερμένη φύση τοῦ αὐτόχειρα Καρυωτάκη, τὸ ἀγγελικὸ μαῦρο φῶς τοῦ Σεφέρη, ψάχνοντας ἕναν ἀπαστράπτοντα ὁρίζοντα, στίχοι ποὺ ὁρμοῦν αἱρετικοὶ καὶ ἀγέρωχοι ἐνάντια σὲ κάθε φουρκισμένη μούσα.
Τὸ ὑψηλότερο ἰδανικὸ τῆς τέχνης, ἡ π ο ί η σ η, ὀφείλει νὰ διαρρηγνύει τὸ σκότος ποὺ μᾶς ἐπιβάλλεται κρούοντας μὲ πάθος τὴν λύρα.
Ἡ Περισπωμένη ἀντιπροτείνει στὴν κατατονικότητα καὶ στὴν αὐτοαναφορικότητα ποὺ κατατρύχει τὴν ποιητικὴ ἐπικαιρότητα ἕναν γενναιόδωρο λόγο, μιὰ ποίηση ὄρθια σὰν ἀλεξικέραυνο: Ἀναρίθμητες οἱ εἰκόνες τῆς μεγάλης θλίψης. / Τίποτε ὅμως δὲν πάει χαμένο.
Ἔλα νὰ δεῖς / ἀπὸ τὰ κόκαλα βγαλμένη τὴν Ἐλπίδα / κι ἄδραξε τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς. // Κρέμασε τὸ τσεκούρι στὸ περήφανο πένθος...