«Ψάλλοντές σου τὸν τόκον» ανυμνούμε εσέ, Θεοτόκε. Πώς, όμως, ο ψαλμός μας μπορεί να φθάσει, Παναγία μου, και να εισακουστεί από Σε; Ίσως την απάντηση σε αυτό το ερώτημα να μας την προσφέρουν τα λεξικά μας. Εκεί, όπου διαβάζουμε ότι «ψάλλω» σημαίνει επίσης «επί χορδής τόξου τανύω, τεντώνω, τραβώ και αφήνω να ηχήσει».

Είναι φανερό ότι οι ψάλτες των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού ήξεραν να τεντώσουν τη χορδή του τόξου και να αφήσουν να ακουστούν ηχηρά και με πίστη οι ύμνοι τους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Εμείς, όμως, δεν ξέρουμε και αμφιβάλλουμε αν είμαστε έτοιμοι να γνωρίσουμε. Παρ’ όλα αυτά, επιθυμούμε να δοκιμάσουμε το τόξο του λόγου μας και κάποτε νιώθουμε αποφασισμένοι να τανύσουμε, να τεντώσουμε, να τραβήξουμε και να αφήσουμε τη χορδή να ακουστεί στον μικρό περίγυρο που μπορούν να φθάσουν τα αδόκιμα βέλη μας. Μέσα μας, άλλωστε, παρά τις όποιες αμφιβολίες οι οποίες μας κατατρέχουν, έχει εδραιωθεί και μία πίστη πως το δικό μας τόξο δεν μπορεί να το κρατήσει άλλος κανείς. Κάθε εποχή έχει τον δικό της Φιλοκτήτη και κάθε «τοξότης» τα μικρά και μεγάλα του μυστικά. Ας μην αφεθούμε, λοιπόν, στη σιγουριά της ερημίας μας και ας ακολουθήσουμε τους συντρόφους μας. Κρατάμε στα χέρια μας το τόξο της δικής μας ζωής και ακούμε ήδη τα κουπιά να λάμνουν στο αφρισμένο πέλαγο.