«Στὶς ἐρευνητικές μας ἀναζητήσεις, ἡ ὁλοκληρωμένη μελέτη τῆς Θ. Εὐχαριστίας (κέντρου καὶ κορυφώσεως τῆς χριστιανικῆς Λατρείας) ἀποτελεῖ «ὄφλημα» παλαιό. Μέσα στὴ μακρυνὴ διαδρομὴ σπουδῆς καὶ ἔρευνας στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας καὶ θεολογίας τῆς Λατρείας, ἡ Θ. Εὐχαριστία ἀπετέλεσε πολλάκις ἀντικείμενο ἐμβαθύνσεων καὶ ἀφορμὴ προβληματισμῶν. Οἱ ἐμπειρίες ἀπὸ τὶς διδασκαλίες μεγάλων ἀειμνήστων διδασκάλων μας, ἀπὸ τὶς μελέτες κορυφαίων ἐπιστημονικῶν ἔργων (κυρίως τοῦ 20ου αἰ.), ἀπὸ τὶς ἀνταλλαγὲς ἀπόψεων μεταξὺ σημαντικῶν ὁμοτέχνων στὰ πλαίσια Συνεδρίων, ἀπὸ δικές μας ἐπιμέρους ἔρευνες περὶ τὴ Θ. Εὐχαριστία, ἀλλὰ (κυρίως) ἀπὸ τὴ μαθητεία στοὺς μεγάλους εὐχαριστιακοὺς θεολόγους (Πατέρες καὶ ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς), ὅλα αὐτὰ ἀναζητοῦσαν τὴ συστηματικὴ καταγραφὴ καὶ περαιτέρω ἀνάλυση». Ὁ καθηγητὴς-συγγραφέας διεξέρχεται ὅλες τὶς ἱστορικο-θεολογικὲς πτυχὲς τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέχρι τὴν ὑστεροβυζαντινὴ χειρόγραφη εὐχολογιακὴ παράδοση. Ἔχοντας ἤδη ἐκθέσει τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο (στὸν Α´ τόμο τῆς Λειτουργικῆς), ἐμβαθύνει στὴν ἑρμηνεία πηγῶν, τοποθετεῖται σὲ θέματα ἐρευνητικῶν διαφωνιῶν καὶ διαλέγεται μὲ τὴν παλαιότερη καὶ σύγχρονη βιβλιογραφία. Πρόκειται γιὰ μιὰ μελέτη ποὺ δὲν περιορίζεται στὰ πλαίσια τοῦ θεολογικοῦ γνωστικοῦ ἀντικειμένου τῆς λειτουργικῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ ὑπεισέρχεται τόσο στὸν βιβλικό, ὅσο καὶ στὸν συστηματικό κλάδο τῆς θεολογίας, προσεγγίζοντας τὸ κέντρο τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς: προσεγγίζοντας αὐτό, τὸ ὁποῖο ὁ ἀπ. Παῦλος ἀποκαλεῖ «καταγγελία τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου» ἄχρι οὗ ἔλθῃ (Α´ Κορ. 11, 26).