Η Μοναξιά της πέτρας είναι ένα οδοιπορικό μνήμης σε έναν τόπο ονειρικής ομορφιάς και σκληρής πραγματικότητας, μια απόπειρα χαρτογράφησης της συνείδησής του όπως αυτή διαμορφώθηκε ανά τους αιώνες.

Ο Βαγγέλης Ζαφειράτης, με τη νοσταλγική αλλά και αγωνιώδη ματιά του, καταγράφει θρύλους και τραγούδια που ηχούν όλο και πιο σπάνια, περιγράφει την πάλη των Ελλήνων Ηπειρωτών, που άλλοτε πασχίζουν να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό κι άλλοτε να ενσωματωθούν σε μια πατρίδα που τους αντιμετωπίζει σαν ξένους, μιλάει για ιστορικά γεγονότα αλλά και συλλογικούς πόθους που διακατέχουν ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνισμού, με ένα λόγο τον οποίο διακρίνει η ωμή νηφαλιότητα αλλά κι ένας γλυκός λυρισμός.

Μάρτυρές του δεν είναι μόνον οι άνθρωποι –οι αφηγήσεις των κατοίκων ή οι αναμνήσεις προσώπων που καθόρισαν την τύχη τούτης της γωνιάς– αλλά και η ίδια η φύση, η γη και οι πέτρες, που με τη σιωπηλή, ήρεμη παρουσία τους στέκονται αδιάφορες την εποχή της ακμής και απαθείς τα χρόνια του μαρασμού, συνθέτοντας τη δική τους, ιδιότυπη ελεγεία.