Η διαμάχη του ΙΔ΄ αιώνα παραμένει ζωντανή μέχρι τις μέρες μας. Το σχολαστικό πνεύμα της νέκρωσης της θεολογίας και της εν γένει απόρριψης της ησυχαστικής Παραδόσεως διαπνέει τόσο την Δύση όσο και την Ανατολή. Μπορούμε, λοιπόν, να τονίσουμε την ύπαρξη δύο ρευμάτων. Του ανθρωπισμού διαφόρων αποχρώσεων και του Θεανθρωπισμού ως βιβλικοπατερικής απάντησης. Το διάφορο υπόβαθρο των δύο ρευμάτων δεν είναι πάντοτε εύκολο να εντοπισθεί, καθότι κινούνται στα ίδια θεολογικά και εκκλησιαστικά πλαίσια και φαινομενικά εμμένουν στην ίδια παράδοση.

Η Σύνοδος του 1351 συγκλήθηκε για θέματα που αφορούσαν στη σωτηρία των πιστών αφού οι κακόδοξοι μείωναν τη δυνατότητα σωτηρίας και θεώσεως των πιστών καίαπέκλειαν την ελπίδα ολοκληρώσεως και συμμετοχής του ανθρώπου στη μακαρία ζωή της θεότητας. Συνεπώς αφορούσαν την Οικουμενική Εκκλησία, αφού οι αποφάσεις του έγιναν δεκτές από όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας.
Η Σύνοδος του 1351 ενσωμάτωσε σε μια ενότητα όσα γράφτηκαν σποραδικά από τους άλλους θεολόγους, αλλά και όσα φαινόταν αμφιβόλου ορθοδοξίας η επιλήψιμα στους κακοδόξους, τα μεθερμήνευσε με ευσεβέστερη διατύπωση θεοσόφως. Τα επεξεργάστηκε ώστε να αποτελούν ένα πραγματικά αριστούργημα δογματικής θεολογίας. Η αλήθεια που παρήχθη στη Σύνοδο του 1351 και αιώνια είναι και υποχρεωτικό χαρακτήρα έχει, αφού χωρίς αυτή διακυβεύεται η σωτηρία που ήδη βιώνεται στην Εκκλησία. Το δόγμα είναι σωτήριο και έγινε διδασκαλία σώζουσα της Οικουμενικής Εκκλησίας και υπ᾽ αυτή την έννοια λειτουργεί ανά την οικουμένη.