Αχ! Ένας χρόνος πέρασε...
Σαν ένα σίριαλ σε κανάλι που δεν πήρε άδεια και έκλεισε. Κι οι άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, τα δάνεια γράφτηκαν στο χιόνι, οι μεγαλοπαρουσιαστές είναι ακόμα πλούσιοι και οι μέτοχοί του είναι ακόμα πάμπλουτοι.
Σαν μια σωσίβια λέμβος στην οποία στοιβάχτηκαν άμοιροι αλλοεθνείς, που όσους μπορέσαμε περισυλλέξαμε, για να τους κατηγορούμε στο μέλλον ότι μας παίρνουν τις δουλειές και μπουκάρουν στα σπίτια μας.
Σαν ένα συναρπαστικό κυνήγι ελπίδας. Πόσα πόκεμον θα αιχμαλωτίσουμε; Πόσες σχέσεις θα πουλήσουμε για να επιβιώσουμε; Πόσα λάικ θα πάρουμε στο instagram; Πόσα παιχνίδια θα πιάσουμε στο στοίχημα;
Σαν ένα αστείο. Κλεμμένο από κάποιον άγνωστο.
Σαν μια σύνδεση με free megabytes και απεριόριστο χρόνο πολυλογίας, που ισούται με το χρόνο που ξοδεύουμε για να καταλήξουμε ότι δεν συνεννοούμαστε.
Σαν μια διαδήλωση όπου δεν πήγαμε γιατί «πού να τρέχουμε τώρα μες στα κρύα και στους καύσωνες».
Σαν μια ακυρωμένη παράσταση γεμάτη παλλόμενα πέη που ξεχειλίζει από το νεοελληνικό DNA - και χάσαμε την ευκαιρία να μάθουμε ποιος την έχει πιο μεγάλη και πόσο ζυγίζει του τσολιά.
Αχ! Πέρασε κιόλας ένας χρόνος που όλοι μάς ήθελαν τελειωμένους και κατεστραμμένους. Μα λάθεψαν.
Γιατί εμείς είμαστε εδώ και χαιρόμαστε τη ζωή.
Εδώ στα Φίτζι. Για να κάνουμε πρώτοι απ’ όλους Πρωτοχρονιά και να τραγουδήσουμε με κιθάρες στην παραλία:
Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Φιτζιανέ, Φιτζιανέ-ε-ε.
Εκ μέρους του 2017.