Η Ζ, μια μικρή τουριστική πόλη στις ακτές της Καταλονίας, το καλοκαίρι, ο καύσωνας, πρόσωπα συγκινητικά και αστεία, αδύνατοι έρωτες, καταχρήσεις κονδυλίων, καταποντισμένες πολιτικές φιλοδοξίες, ερείπια που στεγάζουν μυστικά, και τρεις εκδοχές ενός εγκλήματος: ιδού το σκηνικό που στήνει ο Ρομπέρτο Μπολάνιο για αυτό το παραλίγο αστυνομικό μυθιστόρημα, που φωτίζεται από το μελαγχολικό και σκληρό χιούμορ του.
Τρία πρόσωπα παίρνουν το λόγο σαν να έχουμε τρεις διαδοχικούς ρόλους: ένας απογοητευμένος Χιλιανός συγγραφέας, ένας Μεξικανός ποιητής χωρίς άδεια παραμονής, νυχτοφύλακας σε κάμπινγκ, και ένας δημοτικός υπάλληλος έτοιμος να τα κάνει όλα για τη γυναίκα που αγαπά. Μιλούν για τους έρωτές τους, για τις αυταπάτες που τρέφουν, για το διαφορετικό τους πεπρωμένο, που το έχει μαγνητίσει, σε όλους ανεξαιρέτως, ο θάνατος.
Το Παγοδρόμιο έχει όλα τα διακριτικά του λογοτεχνικού σύμπαντος του Ρομπέρτο Μπολάνιο: τις διαπλεκόμενες φωνές που αναγγέλλουν κατοπινές πολυφωνίες, τον κώδικα του αστυνομικού μυθιστορήματος, τους κατεστραμμένους έρωτες, τις χαμένες αυταπάτες. Επίσης, την ικανότητα του συγγραφέα να παρατηρεί την πραγματικότητα και να την ερμηνεύει με ιδιαίτερο τρόπο. Βρίσκουμε και εδώ τον αφηγηματικό παλμό του ή το ανελέητο χιούμορ του, που αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα, ιδιότητες που έχουν καταστήσει τα έργα του μυθιστορήματα αναφοράς στην εποχή μας.
Το πάτωμα ήταν μαρμάρινο και οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με γύψινα ανάγλυφα τα οποία η εγκατάλειψη είχε φροντίσει να τα κάνει αγνώριστα. Κάτι κινήθηκε ανάμεσα στα αγριόχορτα. Μπορεί να ήταν αρουραίος. Τώρα όμως όλη μου η προσοχή είχε συγκεντρωθεί σε μια διπλόφυλλη πόρτα. Από εκεί έβγαινε η μουσική και επίσης ένας παγωμένος αέρας που ξαφνικά στέγνωσε τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου. Μέσα εκεί, φωτισμένη από τέσσερις προβολείς που κρέμονταν σε κάτι τεράστια δοκάρια, μια κοπέλα έκανε πατινάζ σ’ένα παγοδρόμιο...