Ο χώρος και ο χρόνος. Δυο εκδοχές ενός ταξιδιού που σε πληροί και σε πνίγει εξίσου. Πόθοι και μνήμες, στριμωγμένες σε στενά δωμάτια καταχείμωνο, στο πίσω μέρος ενός φορτηγού κατακαλόκαιρο, στο άδειο βλέμμα των παραθύρων όταν δεν θέλεις στ’ αλήθεια κανείς να σε δει ανεξαρτήτως εποχής? είτε απλωμένες, σαν μπουγάδα που μοσχοβολάει σε μια ταράτσα, στην κορυφή ενός λόφου, σαν σημαία, σε μια παραλία ασυγχώρητης επιθυμίας, σαν θαυμασμός.

Η Μάριον και ο Άγγελος, αλλά και όλοι όσοι παρελαύνουν στις σελίδες αυτού του βιβλίου, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να διαφύγουν από ό,τι κάθε φορά τους κατατρύχει. Μέσ’ από τον έρωτα, μέσ’ από την αγάπη, τη συντροφικότητα, τις φιλίες, τη δημιουργία. Κάνουν το γύρο αυτού του κόσμου, του πραγματικού, αλλά κι εκείνου που αποτυπώνεται στην εσωτερική τους όραση, διαρρηγνύουν τα σύνορα των τοπίων και των αισθήσεων. Και όλο αυτό το ταξίδι τους στο χώρο και το χρόνο δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτές οι απέλπιδες προσπάθειες να κρατηθούν με όλη τους τη δύναμη πάνω στη ζωή.