Το Γκρόζνι είναι εδώ. Η πρωτεύουσα της Τσετσενίας χτυπάει στην καρδιά των Εξαρχείων. Γιατί το πρώτο βιβλίο του Γιάζρα είναι πλέον γεγονός.

Μη με μπερδεύεις για Σάββατο / είμαι απλά μια γαμημένη Τρίτη, ξεκαθαρίζει από νωρίς, και γίνεται φανερό: το βιβλίο αυτό δεν απευθύνεται σε όλους.

Γιατί οι λέξεις του δεν μνημονεύουν τις πέργολες του Αιγαίου αλλά τον Λουκμάν, μια τυχαία ράφτρα, το παιδί που δολοφονήθηκε παιδί, μια πόρνη από τη Σενεγάλη.
Γιατί οι λέξεις του έχουν αποδράσει από τα μαθηματικά της εξουσίας και φώλιασαν κάπου στην Αθήνα, εκεί όπου ο Δεκέμβρης έχει καμιά, εκεί όπου οι εργάτες σπάσαν τα ρολόγια στα καμπαναριά.
Γιατί είναι εξόριστος από τότε που είπε δεν έχω πατρίδα / κατοικώ μέσα στις λέξεις / μαυροφορεμένες / αιχμάλωτες.
Γιατί οι λέξεις του δεν χαρίζονται στους νέους ποιητές που όλη την ώρα ποζάρουν για λαϊφστάιλ περιοδικά / μιλώντας για τη λοξή τους τη ματιά / ενώ κοιτάνε πάντα μπροστά.
Γιατί οι λέξεις του αγκαλιάζουν τους ανθρώπους που έστυψαν τις γροθιές τους στo θάνατο ενός εργάτη.
Όλους αυτούς που κουβαλούν στις χούφτες τους τη σκόνη της πατρίδας: Έφυγε η Συρία έφυγε / πήρε τη γεωπολιτική της θέση κι έφυγε / κι έμειναν όλοι να κοιτούν τη μαύρη τρύπα στο χάρτη.
Πολλοί είναι οι λόγοι που το μέταλλο του βιβλίου αυτού δεν προορίζεται για όλους παρά μονάχα για αναγνώστες και αναγνώστριες που εντοπίζουν στην ποίηση ένα πεδίο απελευθέρωσης. Κι είναι σίγουρο πως εκείνοι θα καταλάβουν πως το Γκρόζνι δεν βγήκε από τυπογραφείο. Εξήλθε απευθείας από μεταλλωρυχείο.
Γκρόζνι θα πει: ποίηση από μαντέμι.